NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Elk jaar kijk ik naar dat applaudiserende wassenbeeldenmuseum in Hollywood, de Academy Awards. Gisteren moest ik het bijna een etmaal na dato met de hoogtepunten doen op Net5, maar dat is al meer dan voldoende. Zo'n programma zet ik aan bij andere activiteiten, als behang. Want je moet lang waden door een massa Oscars voor onbekende geluidstechnici en portocabinesjouwers. Zonder hen was het niet mogelijk geweest en het was knap wat ze deden, zeker, maar ik ken ze niet. Presentatrice Whoopi Goldberg wel gelukkig.

Na een tijdje heb ik genoeg van al dat gesnik, gedank en die grote woorden, ,,en ook jij tante Jo, die hier in de zaal zit''. Jack Nicholson vond het welletjes, want hij kondigde zichzelf laconiek aan met: ,,Ik zeg maar niets, want u hebt al uw beste uitdrukkingen uitgeput''.

Contactlenzen zijn helemaal uit bij mannen in Hollywood. Hun paasbest bestaat nu uit een retrobril met donker montuur. De trendgevoelige Italiaan Roberto Benigni van La vita è bella had wat de brilreclame een paar jaar geleden nog omschreef als 'geen gezicht jaren vijftig'. Mannen doen geen moeite meer om er jonger uit te zien. Of willen ze spelen dat ze niet acteren? Een afgetraind lichaam, verborgen in bedaagde verpakking, grijze kop en die eigenwijze uilebril, dat straalt het meeste erotiek uit. Ware patriarchen, sommige sterren. Als je een prijs wint, bedank je de kinderen uit ál je huwelijken. De kinderen uit het eerste zitten meestal in de zaal, de voortbrengsels van de nieuwste vriendin liggen thuis in een wieg, bewaakt door een alarminstallatie, twee nannies, een verpleegkundige en een therapeut in vaste dienst. Want nu wil de oude baas alles goed maken. Op een half uur met de persoonlijke trainer volgt een kwartiertje quality time met de baby.

Morgen gebeurt het behandelde de interessante vraag hoe het komt dat Nederlandse films, zelfs als ze in de prijzen vallen, in tegenstelling tot Nederlandse liedjes, nauwelijks publiek in eigen land trekken. Ik moet bekennen dat ik niet popelend op Nederlandse films wacht. De voorlaatste Nederlandse Oscarwinnaar, Antonia, heb ik zelfs niet gezien.

Er zijn veel redenen voor de geringe aandacht voor filmtalent van eigen bodem, andere Europese landen lijden er ook onder. Het heeft ook te maken met de felicitatiecultuur in het filmwezen. Uit Amerika komt slechts een selectie uit een gigantisch aanbod hierheen. Nederlandse films worden allemaal hier vertoond maar er zijn slechts een paar echte goede bij. Toch vallen er meer prijzen per meter film, zodat je gewend bent het een en ander af te trekken en te denken: ,,Zal wel weer niks zijn''. Op de televisie willen de mensen het wel proberen, want ze kunnen altijd wegzappen. Jammer voor al die moeite, maar ik weet er geen oplossing voor.

Over Nederlandse producten gesproken: zondagavond heb ik ademloos de thema-avond van drie uur over de echo van Freud gevolgd. De programmamakers hadden de tijdgeest bij de ballen. Zoveel fenomenen, de reclame, de obsessie van ouders met de eerste vier levensjaren van kinderen, allerlei uitdrukkingen, komen van Freud. Een therapeut werd aan het woord gelaten, gespecialiseerd in Italiaanse politici. Het was één uur te lang. Er kon wel wat worden ingekort of sneller worden verteld maar toch durfde ik niets te missen. Ik ben niet echt een gelovige maar toch vind ik al dat geanalyseer een boeiend spelletje met literaire kanten. Veel Freudianen vertellen zelf met ironie over frustraties, verstoorde agressieregulatie, fixaties en dromen, in de verwachting dat hun gehoor het niet helemaal serieus neemt. Maar de ouders die hun kinderen voor allerlei complexen willen behoeden, waren ernstig en humorloos. Schrijfster Anna Enquist, psychiater en gelovige, leverde lacherig commentaar. Levendig ontleedde ze de driehoeksfiguren in soaps. Ze heeft me overtuigd, ik moet ze weer eens volgen. Even leerzaam als de Academy Awards.