NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 24 theaters.

Ontluikende romance onder het oog van het monster van Loch Ness

Zwemmende lieverd in whiskey-land

Door BIANCA STIGTER
Het is een wonder dat-ie er nog niet was: een film over het monster van Loch Ness, waarvan sinds de zomer van 1933 met de regelmaat van een komkommer onscherpe foto's in de pers verschijnen. De eerste beschrijvingen van het monster dateren al van veertien eeuwen geleden. Nu is de film er wel; en deze Brits-Amerikaanse produktie lost veel verwachtingen in, maar lang niet alle. Natuurlijk mist het vaak op het meer, zwijgen de Schotten veel, drinken ze nog meer whiskey en heeft de heldin rood haar.

Het verhaal begint als een Californische wetenschapper, die eerder tevergeefs op de verschrikkelijke sneeuwman heeft gejaagd, naar het meer wordt gestuurd om met behulp van de nieuwste sonar-apparatuur voor eens en altijd te bewijzen dat er geen monster bestaat. Daarbij wordt hij tegengewerkt door de lokale bevolking, die van de legende leeft, ook al heeft de regisseur verzuimd de daarvoor nodige toeristen in beeld te brengen; aan de oever van het meer bevindt zich slechts een gehucht van vijf huizen en een kasteelruïne, zonder souvenirwinkel. Zelfs het grote hotel dat nog in een van de eerste scènes figureerde, verdwijnt op magische wijze van het toneel als Dr. Dempsey (Ted Danson, de barman uit Cheers) zijn intrek neemt in de herberg van Laura (Joely Richardson, de dochter van Vanessa Redgrave) en haar helderziende dochtertje Isabel (Kirsty Graham). Daarna kan de film nog alle kanten op, en doet dat ook: er is een beetje angst, een beetje vertedering, een beetje humor, een beetje mystiek en een beetje moraal - huiselijk geluk is belangrijker dan wetenschap, rust meer waard dan roem. Alle sentimenten worden vakkundig bespeeld, maar niet zo vakkundig dat je vergeet dat ze bespeeld worden.

De meeste tijd gaat heen met de ontluikende romance tussen de beide in stoere truien gehulde Danson en Richardson, maar gelukkig duikt er net op tijd een vergeten fotorolletje op dat de plot weer bij het monster terugbrengt. Ook dan wordt Loch Ness geen enge film. Als we de dochter van Laura moeten geloven, en dat moeten we, zelfs met onze eigen ogen, is Nessie een lieverd, meer verwant met de grazers uit Jurassic Park dan met de Tyrannosaurus Rex. Dat die lieverd net de boot van Dempsey tot zinken heeft gebracht, doet daar niets aan af.

De Brit John Henderson, die eerder afleveringen van de satirische tv-serie Spitting Image regisseerde, heeft voor zijn eerste speelfilm geen publiek kunnen kiezen. Dat maakt van Loch Ness tam entertainment waaraan iedereen een beetje plezier kan beleven, maar niemand een hoop.