NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 67 theaters.

Pamela Anderson Lee als wulpse discotheekmanager met dubbelleven

Gericht gooien met de stilettohak

Door PIETER STEINZ
In een havenplaats op de grens van bezet en vrij gebied drijft een cynisch figuur een bar. Op een dag stapt een oude liefde van de eigenaar binnen - samen met een verzetsheld die nodig naar de vrije wereld moet worden gesmokkeld. De bareigenaar is toevallig in het bezit van een vrijgeleide om door de vijandelijke linies heen te komen, maar weigert om de kant van het verzet te kiezen. Uiteindelijk gebeurt dat toch, in een romantische scène op een mistig vliegveld waar ook een corrupte politieman nog een heldenrol speelt...

Inderdaad, Barb Wire van regisseur David Hogan heeft wel wat weg van Casablanca. Maar noem het geen remake, want de film speelt in de toekomst, de plaats van handeling is Amerika onder het schrikbewind van een 'dictatoriaal Congres' en de hoofdrol is voor een vrouw. Barb Wire is de wulpse manager van een goedlopende discotheek die om onnaspeurbare redenen 's avonds bijklust als nachtclubdanseres en gemotoriseerde premiejaagster. Ze wordt gespeeld door de Canadese blondine Pamela Anderson Lee, volgens sommigen de Bardot van de jaren negentig, volgens anderen een omhooggevallen tv-sterretje (Baywatch!) dat door een reeks lichaamscorrecties haar laatste restjes natuurlijke aantrekkingskracht heeft verloren.

,,Don't call me 'babe','' zegt Barb vlak na de opening credits, wanneer ze onder de sprinkler van een nachtclub haar bovenlijf uit een zwart corsetje heeft blootgedanst; nog voor de toegesproken onverlaat kan reageren, krijgt hij de stilettohak van de gebelgde entertainer tussen zijn ogen. Het is een mooi, zelfparodiërend begin van een op een sekssymbool toegesneden film, die verder nogal rechttoe-rechtaan is. Niets mag afleiden van de gebeeldhouwde vormen (model Venus van Rodin) van Anderson Lee, en dus zijn de plotwendingen cliché en de dialogen even doorsnee als ongeloofwaardig. Er wordt flink geknokt en meer dan genoeg geschoten, terwijl het ene na het andere spectaculaire decor (model Blade Runner) ten prooi valt aan explosies en andere speciale effecten.

Ook al kan ze sexy lopen en elegant met twee handen schieten - veelbelovend valt Lee's debuut als filmster niet te noemen; de 'goddammits' en de 'shutups' rollen wat al te nadrukkelijk uit haar mond, en haar toonloze dictie versterkt de indruk dat we hier met een flat character te doen hebben. Dat laatste is trouwens geen ramp, want Barb Wire is gebaseerd op een in Amerika populaire strip, en Lee is zeker niet slechter als levende stripheldin dan Jane Fonda 30 jaar geleden in Barbarella. Tussen de ondermaats acterende bijrolspelers (onder meer Temuera Morrison, die zo goed was in Once Were Warriors) slaat ze zelfs helemaal geen slecht figuur.