Vals plat

GUUS VAN HOLLAND
Lance Armstrong is een winnaar van deze tijd. Hij is niet zomaar een sportman of bekende persoonlijkheid. Hij is een man met een verhaal, hij heeft iets meegemaakt wat zijn roem en glorie verklaart. Hij is zelfs een Amerikaan. Een Amerikaan spreekt tot de verbeelding.

Wie Amerikaan is heeft per definitie een bijzondere achtergrond. Hij heeft een beroemde vader of moeder, dan wel een vader of moeder die hij nooit heeft gekend. Hij heeft een pleegbroer of schoonzuster die is overleden aan een zeldzame ziekte of hij heeft zich met een ongekende wilskracht kunnen losmaken uit de verschrikkelijke armoe van een zwarte getto. Elke keer wanneer een Amerikaan wint of verliest, ontvouwt zich onvermijdelijk het verhaal van iemand die heeft geworsteld tegen de ellende in zijn jeugd. De mediahype rond het ongeluk van Kennedy jr. is nauwelijks geweken of de wederopstanding van kankerpatiënt Armstrong wordt ons naar Amerikaans gebruik door de media in het hoofd geperst alsof Jezus eindelijk is weergekeerd. We kunnen niet zonder levensverhalen van bekende mensen. Een bekend mens zonder bijzonder leven voldoet niet meer aan de normen. We kunnen niet meer zonder beroemdheden. Beroemd zijn is wat ons bezighoudt. Teelbalkanker, toch een kind kunnen verwekken en zelfs de Tour de France winnen, het is een mirakel. Waar is de tijd dat gewone mensen, zonder absurd verleden, nog wonnen? Gewoon zoals Michael Boogerd. Of is hij te gewoon om te winnen? Ja, want het verhaal van gewone jongens is geen verhaal.