Vals plat

GUUS VAN HOLLAND
Als bij toverslag is de Tour tot leven gekomen. Doping, eindelijk doping. Eindelijk opwinding, menen veel mensen die de wielersport niet willen begrijpen en roepen dat er niets gebeurt - mogelijk omdat Nederlanders niet winnen.

Ach, die Armstrong is veel te sterk, die gaat natuurlijk de Tour winnen, laat ze maar ophouden en tv-camera's, radiomicrofoons en verslaggevers naar huis halen. Is die berusting er eerder geweest? Jazeker, bijvoorbeeld toen Merckx, Hinault en Indurain superieur waren. Maar ook wanneer een favoriet al vroeg in de gele trui reed en de koers gelopen leek. Maar de Tour is de Tour. Die kan van de ene op de andere dag van gezicht veranderen. Zoals in 1980, toen Hinault net als in '78 en '79 op weg was naar zijn derde Tour-zege. Maar plotseling was hij weg, laat in de avond, heimelijk, een dag voor een zware Pyreneeën-rit, omdat zijn kniepezen het bijna begaven. Zelfs de injecties met corticosteroïden, die hij al dagenlang van de Tour-arts kreeg, mochten niet meer baten. Ongeveer dezelfde ontstekingsremmer die Dierckxsens kreeg èn zichzelf toediende. Dom van de Belg, vooral omdat hij zijn ploegleiding in het ongewisse liet en het pas vertelde toen hij op controle moest. Bijna zo dom als Pollentier in 1978 op Alpe d'Huez. Bij de etappewinnaar werd een condoom onder zijn oksel en een slangenstelsel onder zijn trui ontdekt, waardoor hij het flesje kon vol plassen met lichaamsvreemde urine. Wat een opwinding! De Tour was meteen springlevend. De Nederlander Kuiper kreeg de ritzege en Zoetemelk de gele trui. De Tour was even gered.