'Ik ben nog steeds een aardig rennertje'

De buitenwereld zag hem al op het podium staan, maar Michael Boogerd heeft zich nooit blindgestaard op een hoge klassering in de Tour. In de Pyreneeën reed hij tussen de kneusjes. Over de heilzame werking van een wanprestatie.

Door onze redacteur JAAP BLOEMBERGEN

PAU, 23 JULI. In de touringcar van Rabobank praat Michael Boogerd over zijn ervaringen in de bus, wielerjargon voor de groep achterblijvers in de bergen. In de eerste Pyreneeënrit bleef hij slechts anderhalve minuut binnen de tijdslimiet. "Ik heb nog nooit zoveel ellende, zoveel gezeur, zoveel gezeik van dichtbij meegemaakt. Jongens die tot huilens toe aan een auto hingen. Daar pas ik voor. Ik laat me niet vooruit duwen. Zoveel eergevoel zit er in deze jongen."

Hij is een trotse Hagenees, maar ook een piekeraar. Achter de witte tanden en de blozende wangen gaat een twijfelaar schuil. Hij is geen bluffer die durfde te voorspellen dat hij de Tour ging winnen. Hij heeft zich verbaasd over de euforische verhalen in kranten en tijdschchegevoelens.

"Ik heb voor de buitenwereld misschien een superseizoen gehad, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik ga na een paar mooie overwinningen in het voorjaar niet achterover liggen op de Playa. Ik zal heel gemotiveerd aan de wereldbekerwedstrijden beginnen. Ik wil voor mezelf wat goedmaken. Ik ben nog steeds een aardig rennertje, al zeg ik het zelf."