Vals Plat

GUUS VAN HOLLAND
Epische berichtgevingen van de Tour zijn niet van vandaag of gisteren. Vanaf de beginjaren zijn de verrichtingen van renners door journalisten al beschreven in heldendichten.

Heroïek en onsterfelijkheid zijn in geen enkele sport zo aanwezig als in de Tour. Homerus diende voor menig Tour-verslaggever als voorbeeld - of hij zijn gedichten nu had gelezen of alleen ervan had gehoord. Homerische epitheta zijn in geen enkele vorm van journalistiek zo vaak gebruikt als in die van de wielersport. Van 'de Adelaar van Toledo' tot 'de Beul van Borne'. Vaak blijft het bij gekunstelde pogingen. Toch kan het geen kwaad als in sportverslagen in het algemeen en wielerverslagen in het bijzonder droge berichtgeving zo veel mogelijk wordt vermeden. Anders zijn ze nauwelijks te lezen en boeien ze zeker niet. Waarom? Omdat Henri Desgrange, de oud-wielrenner, publiciteitsmanager en journalist die de mensheid de Tour de France schonk, het heeft gewild. Hij vond dat de verslagen in zijn organiserende krant L'Auto de lezer moesten boeien. De fantasie van de lezer, die toen geen weet had van de werkelijkheid, moest worden geprikkeld. Desgrange nam zelf de pen ter hand en schreef in gezwollen taal hoe zijn renners leden en hoe zwaar de bergritten waren. De Tour moest leven, zijn krant moest verkopen. Hij zag in zijn pennendromen renners sterven en weer opstaan uit de dood. Zo ver ging zijn commerciële fantasie. Zouden de wielerschrijvers van nu ook zo denken?