Lance was geschenk van God

Vlak voordat Lance Armstrong zaterdag de tijdrit won, verwelkomde hij zijn moeder. De 45-jarige Linda Armstrong over de 27-jarige winnaar van de Tour de France: "Ik heb nooit één seconde aan hem getwijfeld."

Door onze redacteur WARD OP DEN BROUW

PARIJS, 26 JULI. "Lance deed alles snel. Hij had al twee tanden toen hij vijf maanden oud was, hij liep met negen maanden, met achttien maanden was hij zindelijk (potty trained) en na negen maanden kon hij al zwemmen." Linda Armstrong was zeventien toen ze Lance kreeg, haar enige kind. "Dat was een moeilijke tijd", zegt de alleenstaande moeder. "Ik moest stoppen met school en ben gaan werken om Lance te kunnen opvoeden. Maar ik beschouwde hem als een geschenk van God. He made my life. Altijd heb ik hem voorgehouden dat hij bijzonder was, anders dan de rest. You're a leader, zei ik tegen hem. En nu staat hij op het podium, in de gele trui."

Linda Armstrong was zaterdag 3 juli, de eerste dag van de Tour, net thuisgekomen uit de kerk toen de telefoon ging. "Het was mijn schoondochter Kristin, die vertelde dat Lance de proloog had gewonnen en de gele trui droeg. My gosh, ik kon het niet geloven. Ik zette de tv aan en huilend heb ik naar hem zitten kijken. Aan zijn ogen kan ik altijd zien hoe het met hem gaat. Toen ik z'n ogen zag, wist ik dat het goed zat."

Donderdag trok Linda Armstrong de deur achter zich dicht in Richardson, een stadje net buiten Dallas. In die omgeving stond ook de wieg van Lance, vlakbij Southfork Ranch, waar de tv-serie Dallas zich afspeelde. Met vrienden en kennissen vloog ze naar Parijs, om daar de glorieuze intocht van haar 27-jarige zoon mee te maken. Aanvankelijk zou ze zaterdag in het hotel in Parijs de tijdrit volgen, via de televisie, maar op het laatste moment besloot ze naar Futuroscope te rijden, ruim driehonderd kilometer van Parijs. "Voor geen goud wilde ik dat missen. We deden er vijf uur over om er te komen. Het was zo druk, ongelooflijk. We dachten dat hij om elf uur moest rijden en ik was bang dat we te laat zouden komen. We were sweating bullets. Toen we om half twaalf aankwamen, hoorden we dat hij pas om vier uur reed."

In de jurywagen reed Linda Armstrong zaterdag mee over het parkoers, in het kielzog van haar zoon. "Ik zat op het puntje van de stoel. Ik maakte me vooral zorgen over zijn veiligheid. Door die kleine dorpjes gaat het zo verschrikkelijk hard. Safe, safe, was het enige wat ik dacht." Toen Lance nog een klein ventje was en zijn eerste sportactiviteiten ontplooide, ging ze altijd met hem mee. Naar triathlons, hardloop- en wielerwedstrijden. "Als hij bijvoorbeeld op vrijdagavond moest hardlopen, aten we eerst pasta. Na de wedstrijd vroeg naar bed, 's ochtends om zes uur weer op. Eten klaarmaken en op weg naar de volgende wedstrijd."

De hechte band tussen moeder en zoon bestaat nog steeds. "De afgelopen weken hebben we veel met elkaar gebeld. Niet elke dag, hij had al genoeg afleiding. Als het in Europa nacht was en hij nog sliep, liet ik een boodschap achter op z'n mobiele telefoon. Dan zei ik: 'It's mama. You have a great day, ik denk aan je en ik stuur je mijn fighting karma. Go, Lance!".

'Lance wil alleen maar winnen'

Vooral de laatste jaren wisselden de ups en downs zich af bij Lance Armstrong en zijn moeder. Een sportief hoogtepunt was er in 1993, toen Lance in Oslo het WK won. Een paar jaar later ging het plotseling mis met de Amerikaan. Moeder Linda weet het nog als de dag van gisteren: "Toen hij drie jaar geleden kanker kreeg, zei ik, 'het is zijn tijd nog niet, je neemt mijn zoon niet van me af'. Het eerste wat in me opkwam toen we die verschrikkelijke mededeling kregen was, waarom mijn zoon en waarom niet ik. We hebben zijn ziekte zo positief mogelijk benaderd. We bestudeerden alles wat we te pakken konden krijgen. Wat is het, hoe kunnen we het overwinnen. Maar we gingen door een hel, het was afgrijselijk."

Nog tijdens zijn ziekte maakte Armstrong bekend dat hij weer wilde gaan fietsen. "Wat hem gelukkig maakt, maakt mij gelukkig", zegt moeder Amstrong. "Lance is mijn leven. Hij is gek van wielrennen, hij kan niet zonder de fiets. Hij besloot tot een comeback. Maar iets willen is één ding, het realiseren iets anders. Want wie wil je nog? Cofidis (zijn toenmalige ploeg, red.) geloofde niet meer in hem. Maar Lance had genoeg zelfvertrouwen om door te gaan. Iedereen had bedenkingen, maar dat was precies wat Lance nodig had. Hij zei, 'ik zal ze laten zien waartoe ik nog in staat ben'."

Zijn ziekte heeft hem veranderd, zegt Linda Armstrong. "Aan zelfvertrouwen heeft het hem nooit ontbroken. Hij is wel volwassener en geduldiger geworden. Een zachte kant had d al, maar die durft hij nu ook te laten zien. Lance houdt van kinderen (in het najaar wordt hij vader, red.), hij houdt van zijn familie en van het leven. Hij zegt: 'ik heb goeie dagen en ik heb geweldige dagen, maar ik heb nooit een slechte dag'."

Aan het eind van vorig seizoen maakte Armstrong tot verbazing van velen bekend dat hij een gooi zou doen naar de eindzege in de Tour de France. "Ik heb nooit één seconde aan hem getwijfeld', zegt moeder Amstrong trots. "Hij was zo geweldig hard aan het trainen, altijd bezig met dat ene grote doel, de Tour. Dat moest wel slagen ook al omdat hij zo geweldig gedreven is; hij wil alleen maar winnen. Ik ken zijn eerzucht, ik wist hoe graag hij de Tour wilde winnen. En ik geloofde heilig in hem. Toen hij kanker kreeg dachten veel mensen dat het afgelopen was met Lance, maar hij is teruggekomen. Het is ongelooflijk wat hij hier heeft gedaan."

Dat vond een groot deel van de Franse pers ook, maar om een andere reden. Die bracht de prestaties van de Amerikaan in verband met gebruik van doping. "Ik kan het zelf niet lezen, maar anderen hebben mij het verteld. Al die vuiligheid, ik vroeg mij steeds maar af: waarom wordt alles wat Lance doet zo in twijfel getrokken? Maar ik heb begrepen dat het de manier is van de Fransen om hun jaloezie af te reageren."

Toen een Franse journalist zijn moeder zaterdag na de tijdrit in Futuroscope een paar vragen stelde, verzocht hij de man vriendelijk weg te gaan. "Wij praten niet met Franse journalisten", maakte Armstrong duidelijk. "Het is jammer dat de Franse journalisten zo negatief reageren", zegt zijn moeder. "Maar voor de toeschouwers, uit welk land ze ook komen, is hij een held. They love him." Linda schudt haar hoofd op de vraag of de dag dat haar zoon de Tour won de mooiste in haar leven is. "Nee, dat was de dag dat Lance werd geboren."