Vals plat

GUUS VAN HOLLAND
Tour-hoeren, zijn ze er nog wel? Die jonge vrouwen die illegaal meerijden in de rondekaravaan, die achter de finish met hun benen, billen en borsten de renners opwinden en 's avonds in het rennershotel rondhangen, wachtend op een uitgehongerde Tour-held.

Meer dan drie weken van huis, opgesloten tussen mannen die elkaar gek maken met boekjes, plaatjes en praatjes. De rustdag was nog ver en het bezoek van vriendin of echtgenote liet nog lang op zich wachten. Afleiding voor het slapen gaan met een Tour-hoer was daarom nooit weg.

Of de jonge vrouwen geld vroegen, is onbekend. Misschien waren ze wel niet beroeps. Gewoon groupies die een petje wilden, zich daarom in de armen van een renner vlijden en een handtekening op hun borsten lieten schrijven. Jonge vrouwen die opgewonden raakten wanneer ze een door de Tour-zon gebronsde renner in zijn strakke koersbroek zagen. Om nog maar te zwijgen over de opvallend goed gesoigneerde renners. Zoals Hugo Koblet, de Zwitserse pédaleur de charme die altijd een kammetje bij zich had, Didi Thurau, de Duitse krullenbol, Guido Bontempi, de Italiaan met de mooie glimlach, Miguel Indurain, de introverte Tour-winnaar met de donkere ogen, of Mario Cipollini, de geblondeerde sprinter met de leeuwenmanen. Zij hadden over aandacht nooit te klagen. Maar er zijn ook minder mooie jongens geweest. Dat waren nu de renners die 's avonds door het hotel schuimden, op jacht naar rondreizende meisjes - ook wel Tour-hoeren genoemd.