Tour de France

GUUS VAN HOLLAND
Verliezers zijn notoire klagers. Een lek bandje, een glad weggetje, een pijnlijke knie, een bebloed lipje, altijd hebben verliezers wat te klagen.

Neem nu Hinault, van nature geen verliezer. Toch ging ook hij tekeer toen hij in de Tour van '79 op de kasseienwegen tussen Amiens en Roubaix door een lekke band ruim drie minuten verloor op Zoetemelk. Dat de organisatoren het aandurfden een stuk van de klassieker Parijs-Roubaix in het Tour-parcours op te nemen. Het was niet eerlijk, zei de man die altijd huiver voor Parijs-Roubaix had gehad. Een Tour later wilde Hinault revanche op zichzelf nemen. In de Ronde van de Regen vloog hij als een veldrijder over de modderige kasseien met alleen Kuiper nog in zijn wiel. De domme en bange Zoetemelk liet hij achter in het peloton. Hinault ging door de pijngrens. Een week later moest hij de strijd staken door een overbelaste kniepees en kon Zoetemelk de Tour winnen. Maar zijn angst en afkeer voor de kasseien had hij overwonnen. Een jaar later won hij de klassieker Parijs-Roubaix, vóór de specialisten De Vlaeminck en Moser. Hinault klaagde niet meer als een verliezer. Hij klaagde niet zoals gisteren de renners die vielen op het aalgladde damweggetje aan de Atlantische kust. Paadjes als deze Passage du Gois horen bij de Tour zoals kasseienwegen, Alpen- en Pyreneeëncols. Dat gepiep en gejank van renners die niet hebben gewonnen, is niet om aan te horen. Verliezers zijn van nature klagers. Alleen kerels winnen de Tour de France.