|
|
|
Opleidingen ,,Er zijn honderden, zo niet duizenden cursussen documentaire maken in Nederland'', zegt filmer Pieter Verhoeff, die vorig jaar zelf de scenarioworkshop van het IDFA leidde. Dat klopt. Geen clubhuis of je kunt er een cameracursus volgen. Elke universiteitsstad heeft wel zijn eigen "crea-afdeling' met lespakketten voor de amateurfilmer. Ze zijn zelden goedkoop en vormen vaak vooral een dankbare bijverdienste voor tijdelijk werkloze filmers. Verhoeff: ,,Meestal gebeurt er niks met al die mensen en al die ideeën. Die cursussen zijn vooral een nuttige activiteit voor mensen die graag willen filmen.'' Meer structurele opleidingen tot (documentaire)filmer bieden de Nederlandse Film- en Televisie-academie in Amsterdam en de Media-academie in Hilversum. In Amsterdam worden filmers in spe in vier jaar tijd opgeleid tot professional. Aanmelden gaat schriftelijk. De inschrijving moet dit jaar op 18 december binnen zijn, vergezeld van eigen werk. Een aparte leergang voor de documentairemaker is er niet, hij of zij wordt opgeleid tot regisseur van zowel speelfilms als documentaires. De Filmacademie kent geen vooropleiding voor documentairemaker. De Media-academie wel. Zij beschouwt zichzelf als een "post-doctorale' opleiding voor de media en laat alleen reeds ervaren filmers of afgestudeerden van de Filmacademie toe. In drie maanden tijd en voor FL. 18.000 krijgt de cursist zes weken theorie, doet "praktische oefeningen' en maakt vervolgens een korte film. Elk jaar worden zes cursisten toegelaten, van wie er meestal drie in dienst zijn van - en dus worden gestuurd door - een van de omroepen. De rest komt "van buiten' en dat zijn de laatste tijd opvallend vaak afgestudeerden van verschillende kunstacademies. De kunstacademies hebben hun afdelingen voor audiovisuele media waar, behalve videokunst en geluidssculpturen, ook documentaire films worden gemaakt. De Rietveld academie in Amsterdam heeft een grote audiovisuele afdeling, maar vooral het Brabantse Sint Joost is voor relatief veel filmers de "basisschool' geweest. Hun opleiding heet dan ook met zoveel woorden "audiovisueel/ programmamaken'.
Inlichtingen Verder lezen Claiming the real, B. Winston, British Film Institute (1995), HFL. 44,95, ISBN 0-085170-464-6. Documentairemaker, onder andere van Granada-TV's World in action, over de ethiek van de documentaire. De techniek maakt het mogelijk het beeld steeds meer te laten 'liegen' en dat komt het medium televisie, dat bij uitstek een afkeer heeft van 'naturalisme', buitengewoon goed uit. Scenarioschrijven voor documentaires, H. Suer (1996), HFL. 24,50, ISBN 90-6825-183-X. Subsidiegevers vergen bijna altijd van de documentairemaker een scenario en het gevaar dreigt dat meer en meer elke verrassing en improvisatie uitgesloten zijn. Suer beschrijft hoe een scenario te vervaardigen dat voldoende vaag is om problemen bij vervaardiging van de film te voorkomen. The art of record, J. Corner (1996), HFL. 33,55, ISBN 0-08195-6290-4. Dat het medium zelf de waarheid verdraait, en er zelfs in de meest authentiek aandoende documentaire sprake is van fictionele elementen, is een onuitputtelijk onderwerp voor de schrijvers van boeken over documentaires. Ook deze inleiding gaat erover. Behandeld wordt de geschiedenis van de 'etnografische film', die aan de basis ligt van het genre. Het werk van een reeks van filmmakers wordt aan een kritisch onderzoek onderworpen. Fields of vision, Leslie Deveraux en Roger Hillman (1996), HFL. 42,50, ISBN 0-520-0824-8. Zie voorgaande boek. Daarnaast aandacht voor beeldvorming dankzij vroege documentaires over vreemde volkeren, en het ontstaan - in de jaren twintig - van opvattingen over de voorkeuren van vrouwelijke toeschouwers.
Perspektiven des Dokumentarfilms, Manfred Hattendorf (1996), HFL. 72,
ISBN
3-88295-213-X. De authenticiteitsbeleving van een kijker naar een
documentaire hangt niet zozeer samen met het waarheidsgehalte van het
getoonde,
maar van de toegepaste filmische middelen.
|
NRC Webpagina's
21 november 1996
|
| Bovenkant pagina |
