Enkele belangrijke jaartallen in de geschiedenis van de zonneobservatie:

1223 vC Het oudst bekende overzicht van zonsverduisteringen, op een kleitablet gevonden in Ugarit in het huidige Syrië

800 vC De eerste (mogelijke) waarneming van zonnevlekken, in het Chinese Boek der veranderingen.

ca. 250 vC De eerste wiskundige berekening van de afstand van de zon tot de aarde door de Griek Aristarchus. Hij deed dit aan de hand van een driehoeksmeting van de lijnen tussen de aarde, de maan en de zon.
Door de onnauwkeurigheid van zijn waarnemingen, zat Aristarchus er ver naast: hij berekende de afstand van de zon tot de aarde op 19 maal die van de aarde tot de maan. In werkelijkheid is dat 397 maal.

968 nC De eerste keer dat de corona genoemd wordt, door de Byzantijnse historicus Leo Diaconus.

1128 De eerste tekening van zonnevlekken, in de Kronieken van John of Worcester.

1543 De zon staat in het midden van het zonnestelsel, zegt Copernicus in zijn De Revolutionibus Orbium Coelestium.

1610 De eerste observatie van zonnevlekken door een telescoop.

1644 De zon is een ster als vele andere, zegt René Descartes in zijn Principia philosophiae.

1645-1715 Ontdekking van een periode van geringe zonneactiviteit: het Maunder-minimum.

1687 De eerste vrij accurate schatting van de massa van de zon, door Isaac Newton. Hij zat er slechts een factor twee naast.

1843 De Duitser Samuel Heinrich Schwabe ontdekt het cyclische karakter van de zonneactiviteit.

1859 De eerste observatie van een zonnevlam, door Richard C. Carrington.

1859 Op basis van waarnemingen van het zonnespectrum kon theoretisch natuurkundige Gustav Kirchoff de aanwezigheid van een groot aantal chemische elementen in de zon aantonen.

1860 De eerste waarnemingen van een coronale massa-eruptie - ofschoon dit verschijnsel toen nog niet als zodanig werd herkend - tijdens een zonsverduistering.

1908-1919 George Ellery Hale toont aan dat zonnevlekken samenhangen met sterke magnetische velden.

Bron: High Altitude Obeservatory