Dossier Midden-Oosten

Nieuws

Huidige situatie

Vredesonderhandelingen

Conflictpunten

Geschiedenis van het conflict

Partijen

Documenten

De Palestijnse officiële media maakt het niet uit wie er in Israël aan de macht is, Barak of Sharon. En de Palestijn in de straat eigenlijk ook niet. 'De intifadah gaat door!'

Door onze correspondent JORIS LUYENDIJK

RAMALLAH, 7 FEBR. Palestijnen hadden gisteravond ruime keuze om de Israëlische verkiezingsuitslag te volgen, een gevolg van de enorme toename in de laatste paar jaar van het aantal Arabische radio- en televisiestations. Het pro-Syrische satellietkanaal ANN en de onafhankelijke Pan-Arabische zenders Al-Jaziera en Dubai pakten uit met een speciale verkiezingsavond, inclusief correspondenten ter plaatse. Ook het Libanese LBC had de hele avond ingeruimd, met ruime aandacht voor het oorlogsverleden van Sharon. Wie echt neutrale informatie wilde, stemde zoals vanouds af op de Arabische afdeling van de BBC, voor kennis van de tegenstander waren er de Israëlische kanalen - de meeste Palestijnen in de bezette gebieden spreken daarvoor goed genoeg Hebreeuws.

Eén kanaal schitterde in dit brede aanbod door afwezigheid: Filastin, de Palestijnse nationale televisie, tracteerde de kijkers op een Arabische speelfilm over twee sultans in de Middeleeuwen. Ook bij de overwinning van Barak twee jaar geleden bracht men een Arabisch liedjesprogramma, en volstond men met een korte nieuwsflits voor de uitslag. Niettemin onderstreept de desinteresse van de officiële Palestijnse media hoe weinig belang men nog hechtte aan het premierschap van Barak. Ook de staatskranten deelden hierin: " De ene generaal volgt de andere op", opende vanochtend Al-Hayat al- Jadida, Het nieuwe leven.

"Twee zijden van dezelfde munt, met aan de ene kant een slang en aan de andere kant een rat", omschrijft Ma'ruf Abd-al Shadi, eigenaar van een koffiehuis in Ramallah op de Westelijke Jordaanoever, het verschil tussen de Baraks Arbeidspartij en Sharons Likud. "Mr. Sharon is een beest, en mr. Barak is een beest". Naast hem komt een man van middelbare leeftijd in een net pak in beweging: "Je moet Sharon geen mister noemen! Hij is een oorlogsmisdadiger. In ieder beschaafd land zou hij in de gevangenis zitten!". Abd-al Shadi haalt zijn schouders op: "Ik noem Sharon mister niet uit respect voor hem, maar uit respect voor mijzelf". Hij wijst om zich heen naar zijn halflege zaak. "Tot de opstand begon, zat het hier vol. Maar door de Israëlische afgrendelingen en blokkades komen mensen alleen nog naar Ramallah als het echt niet anders kan. Ik heb al een ober moeten ontslaan." Geen van de aanwezigen in het koffiehuis of elders in Ramallah voelt zich aangesproken door het Israëlische verwijt dat Sharons overwinning het directe gevolg is van Arafats afwijzing van Baraks vredesvoorstellen en van Arafats weigering een einde te maken aan de Palestijnse opstand. "Wie heeft deze intifadah uitgelokt? Sharon moest zo nodig naar de Aqsa-moskee, en Barak wil ons onze rechten niet geven", zegt de oude baas Haj-Mohammed verontwaardigd. Haj-Mohammed moest als twaalfjarige in 1948 vluchten uit Lod in het huidige Israël. Waar zijn ouderlijk huis stond, ligt nu een vliegveld. Hij zucht eens diep: "De Israëliërs willen 's nachts toch ook vredig slapen? Waarom geven ze ons dan niet onze rechten? Hebben zij één nacht rust gehad, sinds ze ons verjoegen van ons land?"

Over hoe het nu verder moet zijn de Palestijnen het eens. De religieuze extremisten van Hamas, de seculiere intellectuelen en activisten die leiding gaven aan de eerste intifadah, en het leiderschap 'op de grond' van Arafats Fatah-beweging, ze zeggen hetzelfde: Israël verstaat maar één taal, namelijk die van geweld en bloed. Als Baraks voorstel het maximum is wat Israël wil geven, dan kan er geen vrede komen. Op de muren staat gekalkt: 'De intifadah gaat door zolang de bezetting doorgaat'. En: 'Hezbollah is het voorbeeld'. Deze Libanese fundamentalistische beweging wist in mei vorig jaar met de succesvolle guerrillaoorlog het Israëlische moreel te breken, en Israël na jarenlange bezetting te bewegen tot terugtrekking uit Zuid-Libanon. Jaarlijks sneuvelden in Zuid-Libanon 20 Israëlische soldaten, stellen de Palestijnen vast. In de laatste vier maanden alleen al zijn er reeds 50 Israëliërs omgekomen bij de intifadah.

En de rol van Arafat? Koffiehuiseigenaar Abd-al Shadi grinnikt: "Arafat speelt onder één hoedje met de Israëliërs en de Amerikanen. Als hij probeert deze intifadah te stoppen, loopt het slecht met hem af. Als hier nu verkiezingen werden gehouden, zou hij hooguit 5 procent van de stemmen krijgen. " Abd-al Shadi wijst naar zijn broekzak: "Daar doet Arafat het allemaal voor, zijn geheime bankrekening in Zwitserland. Arafat is een jood."