Wat DeLillo tot een bijzondere, soms adembenemende schrijver maakt, is dat hij zich volledig openstelt voor de buitenwereld, zonder dat hij zich erdoor laat opslokken. Zijn boeken schurken dicht langs een bestaande werkelijkheid, bevatten talloze herkenbare nieuwsfeiten en publieke personen, maar het zijn geen journalistieke commentaren op het huidige tijdsgewricht. Het blijven romans die de hoogstpersoonlijke thema's van hun auteur uitdrukken. Dat is vooral te danken aan zijn stijl, scherp, ritmisch, complex, die een eigen werkelijkheid oproept. Voelt de schrijver zich nooit bedreigd door die vloed van informatie waarmee hij zijn werk vol laat stromen?

DeLillo haalt zijn schouders op. ,,Underworld zit tjokvol documenten. Daarmee bedoel ik films, foto's, radioprogramma's, televisieprogramma's. Ons dagelijks leven is er vol van, dus waarom zou je dat allemaal niet in een roman verwerken? In Underworld was het zelfs noodzakelijk. Het boek gaat over de manier waarop mensen via al die documenten het leven ervaren. De media hebben vanaf het begin een rol gespeeld in mijn werk. Mijn eerste boek, Americana, gaat over man die bij de televisie werkt. Great Jones Street heeft een rockzanger als hoofdpersoon. Als je teveel van de bestaande wereld in je boek toelaat, kun je als schrijver je greep verliezen op het onzichtbare innerlijke leven van je personages. Maar dat gevaar wordt weerspiegeld in onze hedendaagse cultuur, denk ik. Allemaal worden we overspoeld door de vloedgolf van de media. We zijn tegenwoordig allemaal publieke personen geworden. De stortvloed van beelden die van buitenaf over ons komt, vormt ons. Men zegt wel dat in zo'n cultuur de invloed van de literatuur steeds kleiner wordt, maar ik maak in mijn werk juist gebruik van de contrasten tussen een innerlijk en een publiek leven. Aan de andere kant, Underworld speelt zich voor het grootste deel af in het recente verleden. Dat maakt het gemakkelijker om als schrijver niet te verdrinken in de vormeloze actualiteit.

>>> Geschiedenis