PAUL DE LEEUW
Eerder verschenen
columns

JL HELDRING
HJAHOFLAND
ROEL JANSSEN
CS VRIJDAG
ELSBETH ETTY
YOUP VAN 'T HEK
KAREL KNIP
LEO PRICK

LEEUWENBEKJE

13 januari 2001

Matroesjka's

Dat zeggen ze niet in al die snowmagazines van SBS, Net5 of Veronica: dat het zwaar klote skiën is met vallende sneeuw en mist. Maar voor de rest zie ik er vet uit. Volgens de snowmagazines is skiën uit en snowboarden in, en ben je echt cool als je het skipak draagt waarin je kunt ontlasten: dat pak houdt je lichaam door de p&p-waarde (oep en ies) op temperatuur.

Alleen après skiën wordt afgeraden - of je moet je pak hermetisch gesloten houden. Niet in Oostenrijk. Daar is het advies juist om in de stube, staande op tafel, tijdens de Haiderie-Haidera-medley, je pak open te ritsen en het rijke palet van geuren te laten ontsnappen, ondertussen bierglazen vol pissend.

Het is een vakantie van overdag skiën en 's avonds scrabbelen. (Gisteren dacht ik dat stofa een woord was. Probeerde het nog met: 'is een oud-Hollandse handenwarmer' maar het kwam er bij de jury niet doorheen. Drie keer woordwaarde misgelopen.)En ik lees wat boeken op de bekende manier, een kaft met papieren vellen, maar de krant lees ik via internet. Niet meer door de sneeuw ploegen naar een kleine krantenwinkel in de hoop de laatste Telegraaf nog te pakken. Mis! De vrouw met de Bonneterie-snow-boots heeft het laatste exemplaar gegrist. In haar andere hand zwaait ze met de plastic zak verse croissantjes en zegt zwaar Bloemendaals: "Zijn ook de laatsten. Saluutjes!" Die pak ik vanmiddag nog wel even flink als ze voor mij de sleepjeslift uitkomt.

Een ander merkwaardig verschijnsel: ik heb een televisie in de kamer, maar het laat me koud. Ik zap geeneens langs de Franse kanalen. Zowaar een televisieloos weekje maar ik mis niets aan entertainment, spanning en plezier want de Russen zijn gekomen! Dit jaar is het opmerkelijk hoeveel Russische families zijn neergestreken in de Franse valleien. Hoe ze hier zijn gekomen zal me een zorg zijn. Maar er zijn flink wat nertsfokkerijen, Jaguardealers en zebra-klooncentra opgekocht om deze families op te tuigen.

Hangend in de bar vragen ze de a-muzikale pianist/zanger een verzoeknummer: Strangers in the night. De dochters of vriendinnen zijn knap en superslank en kleden zich volgens de laatste labels: het liefst drie merken over elkaar. Qua sieraden zijn het net die houten matroesjka's die je uit elkaar draait: groot, groter, grootst, onbetaalbaar.

Elk restaurant krijgt ze op bezoek en je voelt de spanning. Wat zullen ze nu weer bestellen: kaviaar per kilo, Petrus per jerrycan? De duurste wijnen gaan als cassis en hele menu's worden la Macdrive naar binnen gewerkt. Na drie gangen vallen de eerste meisjes aan tafel al in slaap. Ach, laat ik het maar toegeven: jaloers als de neten om al het lekkers dat over tafel gaat.

Ik zat gisteren spannend te fonduen (met Frans rundvlees: een soort Russische roulette) en dacht: was ik ook maar zo'n knappe geblondeerde Russin met tupperware-nagels en een twiggy-spijsvertering.

In de eitjeslift zat een skileraar (die op de piste meestal voorop skiet met daarachter vijf verveelde samofaar-girls die met de walkman op luisteren naar de nieuwste cd van Braitnieje Spjeers) en een moe van verveling kijkend Russisch meisje. Ze gsmde met haar vader of vriend of Poetin. Later gaf ze de telefoon aan de leraar. Hij zei: "Oh, fifteen minutes before we arrive in the restaurant." Even stil. "No, not 10 minutes because we are in a lift now."

De verbinding werd verbroken en het werd akelig stil in de cabine. Ik zou het, in zijn geval, in mijn broek hebben gedaan van angst (wat met mijn skipak geen probleem is). En het leek net of de lift plots een stukkie sneller ging.

(www.hethol.nl)

Paul de Leeuw