NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

HARM VAN DEN BERG
Mei is een goede maand om te herdenken. We kennen al vier en vijf mei, maar de komende tien jaar zal ongetwijfeld de dertiende ook een vertrouwd begrip worden. Op die datum vloog in het jaar 2000 met enkele oorverdovende klappen het Enschedese vuurwerkbedrijf S.E. Fireworks de lucht in. Daarbij kwamen 22 mensen en een onbekend aantal huisdieren om het leven. Bijna 1000 mensen raakten gewond, een woonwijk werd weggeblazen. Van enkele slachtoffers werd nooit iets teruggevonden.

We zullen er steeds weer aan worden herinnerd, de beelden zijn nu eenmaal te spectaculair om op de plank te laten liggen. Waar de bazen van S.E. Fireworks in hun stoutste dromen niet op mochten rekenen is toch bereikt. Hun bescheiden onderneming speelt een rol in de geschiedenis en Enschede mag hopen dat Rudi Bakker en Willy Pater daar de rest van hun leven doodongelukkig mee zijn.

Sinds enkele weken is bij SBS6 een documentaireserie te zien over de slachtoffers in het verwoeste stadsdeel onder de 'geleende' titel Het verdriet van Enschede. De omroep volgt de bewoners van de wijk Roombeek al vanaf kort na de ramp. Ook de KRO is naar Enschede getrokken en doet daar op zijn manier verslag van. Dit houdt in: de uitzending van enkele documentaires, speciale aandacht voor kinderen, een eucharistieviering en radioprogramma's. En naast het Rijksmuseum Twenthe staat al enige maanden een portacabin "die permanent bemand wordt", aldus een persbericht. Wat precies de bedoeling is van deze inzet blijft onduidelijk. De KRO als hulpverlener? Is het een leeszaaltje? Of mogen aspirant-leden zich daar komen inschrijven? Met goede journalistiek heeft het in ieder geval niets te maken. De eerste KRO-documentaire, Op zoek naar de Nieuwluststraat, wordt zondagavond uitgezonden. Het leek de makers Jonneke van Wierst en Pien Rosmalen blijkbaar het beste om met een flinke huilbui te beginnen. De bewoners uit de van de kaart geveegde straat zijn namelijk alles kwijtgeraakt in een paar seconden. Kort daarop volgt weer een huilbui. "Vijftien jaar van mijn leven is weg", zegt Elly Krikke. Ze zit inmiddels weer in een reuze knusse huiskamer met allerlei tierelantijnen, maar had zo graag nog eens willen kijken op de plek waar haar huis heeft gestaan. "Om te kijken of er nog iets ligt dat belangrijk voor ons was, iets van mijn moeder of zo". En Kees van der Horst - aangekondigd als WAO'er - is een reeks kostbare verzamelingen kwijtgeraakt, antiek uit zijn ouderlijk huis, postzegels. Net als zijn vroegere buurvrouw Elly Krikke weet hij zeker dat die kostbaarheden zijn geroofd. "Ze weten wel wat ze stelen", zegt zij. Uiteindelijk krijgt het gezelschap toestemming om - gekleed in asbestpakken - in de verwoeste straat te gaan kijken. Een van hen vindt nog een paar verwrongen ouderwetse 75-toeren platen en trekt daaruit de conclusie dat er na de ramp nog veel intact was: "Waarom moest dat plekje zo snel geruimd worden? "

Argwaan, achterdocht, maar voor de kijker blijft onduidelijk of daar reden toe is. De slachtoffers mogen zelfs op de vuilstort rondneuzen. Weer een huilbui. Ook in de SBS-serie Het verdriet van Enschede stromen de tranen, maar de aanpak van Bernhard Hammelburg is toch net iets serieuzer, journalistieker. De hoofpersonen hebben een verhaal en krijgen de gelegenheid dat te vertellen. Dat is eigenlijk de vraag bij deze KRO-serie: zijn de mensen uit de Nieuwluststraat die wél een boeiend, aangrijpend verhaal te vertellen hebben, er gewoon nog niet aan toe om dit voor de camera's te vertellen? Of lag het aan de benadering van de makers?

Op zoek naar de Nieuwluststraat, KRO, zondag, 23.45-00.24u.