YAEL VINCKX
De televisiezender begon voor het plezier en het vermaak. De klok sloeg fun fun fun, vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week. De presentatoren zeurden nooit over de politieke chaos, over de failliete economie, over de oorlog en zijn vele doden.

Het was voorjaar 1995, de 'veilige' enclave Srebrenica zou enkele weken later vallen, zevenduizend moslim-mannen zouden de dood vinden, maar de Serviërs keerden massaal hun hoofd af. Ze hadden al vier jaar oorlog op de buis gehad, het was tijd voor Pink TV. De eigenaar van Pink TV was even onbekommerd. Zeljko Mitrovic was een populaire popmuzikant. Zijn band had vele hits gescoord in het oude Joegoslavië. Die liedjes hadden overigens, net als Pink TV, weinig om het lijf. Ze gingen over liefde, uitgaan en drugs - maar niet over Joegoslavië's ellende. Om eigenaar te worden, moest de muzikant zich bekeren tot de politieke partij van Mirjana Markovic, echtgenote van president Slobodan Milosevic. De financiële banden van haar partij, Verenigd Joegoslavisch Links (JUL) met de televisiezender zijn vooralsnog niet aangetoond, maar iedere Serviër weet; Mirjana Markovic bezit Pink TV.

De ware aard van de zender kwam vooral tijdens verkiezingscampagnes naar boven. Dan werden alleen de spotjes van Markovic' partij uitzonden. Haar tegenstanders kwamen niet aan bod. Ooit probeerde oppositieleider Vuk Draskovic advertentietijd te kopen op Pink TV (naar verluidt wilde hij 'maakt niet uit wat' betalen) maar hij werd geweigerd.

De programmering moest vooral onbezorgdheid uitstralen. De hoofdmoot bestond uit shows. In een stralend decor, naast schaars geklede danseressen, stonden zangers en zangeressen te playbacken. Het werd turbofolk gedoopt; Servische volksliedjes op de maat van een stampende discobeat. Ik hou van haar, maar zij houdt niet van mij. Soms kregen internationale popsongs een Servisch jasje en een stevige beat. Naar de auteursrechten kraaide geen haan. Wist een artiest al dat zijn liedje gejat was, dan bedacht hij zich wel twee keer voor hij in het oorlogszuchtige land van Slobodan Milosevic zijn recht ging halen.

De programmaleiding keek veel af van de Italiaanse shows. De presentatrices met hun geblondeerde haar, hun opgebonden borsten en hun met donker potlood omgeven lippen leken weg te zijn gekopieerd uit die spelshows. Alleen hadden de Serviërs minder geld voor de aankleding. Belangrijk voor de zender waren de vele Amerikaanse series die er nog iedere dag te zien zijn: Chicago Hope, The Simpons, NYPD Blue en The X-Files, om er een paar te noemen. Andere programma's waren Braziliaanse en Mexicaanse soaps en Servische talkshows. Maar alle programma's hadden een ding gemeen; ze gingen nooit over de oorlogen in en rond Servië. De praatprogramma's werden bevolkt door zangeressen, sporters, fotomodellen. Een optocht van shiny happy people. En het werd gevroten. Het Servische volk, misselijk van alle ellende, stemde massaal op Pink TV af. Vorig jaar trok het station de meeste kijkers. De val van Milosevic, op 5 oktober vorig jaar, bracht de leiding even in verwarring. Het televisiescherm kleurde zwart. Maar na enkele uren daalden de danseressen alweer de showbizz-trap af. Voor Pink TV veranderde er weinig. Tot op de dag van vandaag worden de kijkers vermaakt.

Wel voerde Pink TV een nieuwsprogramma in. Het nieuws wordt gepresenteerd door een duo. Aan het eind van het programma vragen de presentatoren aan een jonge vrouw achter een computer naar het 'laatste nieuws'. Heel modern, heel actueel. Helaas viel de jonge vrouw onlangs tijdens een uitzending flauw. Onbedoeld bracht de camera toen het bedrog in beeld. Want zij, die altijd het laatste nieuws verzorgde, bleek achter een kapotte computer te zitten. Maar geeft dat? Welnee. Als je maar plezier hebt.

Veel gestelde vragen TV Plus