NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Het moet een mooi land zijn, Allochtonië, dat heb ik inmiddels wel door. Wie van ginds komt en wat Nederlands kan schrijven, krijgt meteen een uitgever achter zich aan. Dan mag zo'n allochtoon een klein boekje over zichzelf opendoen, zodat de mensen kunnen lezen hoe het daar was. In niet meer dan 80 bladzijden, want meestal verkoopt het niet.

Gewoon een leuk stukje multiculturele voorlichting. Toch moeten die allochtonen ook opschrijven wat ze van de autochtone lezers vinden, want dat willen die het liefste weten. Geen wonder dat er zo weinig allochtone, schrijvende journalisten zijn te vinden. Allochtonen die willen schrijven, worden meteen dichter, romancier of autobiograaf, geprezen en bewonderd in talkshows door bukkende presentatoren: "Wat knap, je kunt ook schrijven." Deze boekenweek zie ik veel drukwerkjes met exotische schrijversnamen op tv. Een nieuwe gewenningsfase van Nederland, immigratieland.

De Plantage had een uit Turkije afkomstige schrijfster, Sevtap Baycili die niet eens wist hoe je het lidwoord in het Nederlands gebruikt. Ze sloeg het dus maar over. En toch al een eigen boekje met een titel die weinig aan de verbeelding over laat: De nachtmerrie van de allochtoon. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Om alleen al in een winkel of lasserij te mogen staan moet je beter Nederlands spreken dan de autochtonen, maar een roman kan er nog wel af. Presentator Hanneke Groenteman is zelden kritisch over boeken van haar gasten. Je nodigt hen niet uit om af te kraken. Ze bekende dat ze het boek van Baycili niet helemaal uit had gelezen. "Je bent verkouden, dus Nederlands", stelde ze over Baycili vast. "Nee, in Turkije zijn ook verkouden", antwoordde zij.

Perfecte zinnen sprak de Chinese schrijfster Yuhong Gong, na slechts tien jaar in Nederland. Dat moet een talenwonder zijn. De afstand tussen Nederlands en Chinees is zo groot. Ze is tolk en spreekt ook Engels en Japans. Zou ze daarmee ook romancier zijn? De 24-jarige Saïd El Hadji wil als gewone schrijver worden behandeld, niet als allochtoon. Nota bene, hij woont al vanaf zijn zesde hier. Maar had hij Sander Jansen geheten, dan zat hij niet in De Plantage met een boekje. Dat was het dilemma van alle gasten van Groenteman: hun succes hadden ze te danken aan iets waar ze niet op willen worden beoordeeld. Gisteren de cabaret-maakster Nilgun Yerli bij Het Elfde Uur. "Pas 31 jaar en dan al een autobiografie?", vroeg Andries Knevel verbaasd. "Ik hoor dat het goed verkoopt." Waskracht! had een driedelige comedy-soap Driving Miss Palmen over schrijfster Connie Palmen, haar vriend Hans van Mierlo, Rudi Fuchs, Daphne Deckers en Richard Krajicek in India laten spelen door Indiase acteurs uit het Indiase Hollywood. Palmen die in het Hindi en Engels met haar uitgever Mai Spijkers praat over alcohol. Dat geeft een absurd effect: Nederland door buitenlandse stemmen, precies wat de Boekenweek beoogt. Het blijft wel incrowd-achtig, al die verborgen hints. Het leek wel het literaire blaadje Propria Cures. De eerste uitzending vond ik lachwekkend, de tweede aflevering kreeg ik er een beetje genoeg van. Maandag het slot.

Tussen twee culturen in stonden schrijver Salman Rushdie, Nobelprijswinnaar Amartya Sen en de Indiaase VN-diplomaat Tharoor in een documentaire zondag Het land van herkomst: India. Ze waren nostalgisch over India omdat ze er zelf allang niet meer wonen. Het Westen is leuker. Amartya Sen vond het "hoogdravend" om te vragen naar de "lessen van India". Het werd een korte met Indiase straatbeelden geïllustreerde inleiding op de grootste democratie ter wereld, multicultureel ook nog. Geen enkele groep vormt de meerderheid. Wat mij betreft had het een drieluik kunnen zijn. Toen ik hoorde over standsverschillen, opstanden, reactionaire bewegingen, oorlogjes en compromissen, besefte ik dat we niets weten van de multiculturele samenleving.