NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Kun je schuld afkopen tegenover een slachtoffer door jezelf ook iets verschrikkelijks aan te doen? Kan het slachtoffer daar troost in vinden? Die vraag speelt in de televisiefilm De trein van zes uur tien, gisteren voor de tweede keer op televisie.

Gek genoeg vond ik deze film de eerste keer wel een aardige maar gewone thriller maar de tweede keer maakte het meer indruk. Het door een knappe regie aannemelijk gemaakte verhaal gaat over een sollicitant die zijn enige, kansrijke concurrent voor dezelfde baan tijdelijk ontvoert en gijzelt, zodat die niet op de sollicitatie kan komen. Als de sollicitant de baan krijgt, laat hij zijn concurrent vrij maar die is aan één oog blind geraakt door traangas. Toevallig ontdekt het slachtoffer later wie hem heeft ontvoerd. Dan begint de wraak. Uiteindelijk confronteert het slachtoffer de schuldbewuste dader en vraagt hem of hij zichzelf ook aan één oog wil verminken, dan is hij defintief van zijn schuld af. De voormalige ontvoerder maakt zich half blind maar het helpt niet want eenmaal verwond wordt hij bijna vermoord door zijn vroegere slachtoffer. De dader dacht ten onrechte dat hij van zijn schuld af was door zichzelf ook te verminken. In dit geval deed hij wat het slachtoffer wilde.

Vaak proberen daders ongevraagd allerlei vermeende of werkelijke schulden af te lossen zonder iets te vragen aan het slachtoffer. Derden die er niets mee hebben te maken, doen dat ook. Verbazing daarover bespeurde ik in de reacties op tv van sommige Argentijnen over de Nederlandse Zorreguieta-discussie. Waarom maken ze zich druk over een marginale meeloper en wat heeft zijn dochter ermee te maken, vroegen sommige Argentijnse slachtoffers zich af. Andere slachtoffers stoorden zich wel aan een mogelijk koninklijk huwelijk met Máxima.

Dominees en priesters hebben zich inmiddels via Kruispunt kritisch in de discussie gemengd en zij willen schuld delgen. Een dominee zei dat vader Zorreguieta zijn schuld moest bekennen: "Hij moet vergeving vragen niet aan het Nederlandse volk maar aan de slachtoffers van het beleid en van het regime." Maar wat hebben die slachtoffers aan ongevraagde excuses? En moeten zij vanuit Argentinië beslissen over het koninklijk huis? En als de slachtoffers van junta het onderling oneens blijven, wiens stem is dan doorslaggevend? De kwestie Máxima gaat niet over Argentijnen maar over Nederlanders die al of geen associatie dulden van hun toekomstige staatshoofd met een wrede junta. Nederlandse kerken hadden indertijd via het zendingsdiakonaat contacten met vervolgde kleine boeren. Uit een peiling van Kruispunt bleek dat katholieken en protestanten kritischer staan tegenover Máxima dan andere Nederlanders. Een kleine meerderheid van protestanten ("God, Nederland en Oranje") vindt dat Máxima openlijk afstand moet nemen van de junta. Terwijl 55 procent van de Nederlanders schoonvader Zorreguieta duldt op een eventueel huwelijk is dat voor protestanten slechts 45 procent. Alarmerende cijfers van deze steunpilaar voor de monarchie.

Na korte commotie rond de kroonprins is de discussie snel gesmoord. Gisteren zou Máxima aan de orde komen in een B&W met PvdA- fractieleider Melkert maar ik zag er niets van. Barend en Van Dorp herhalen hun oppositie tegen Zorreguieta dagelijks. Door een oranje telefoon vragen ze elke uitzending aan iemand wanneer het huwelijk plaats zal vinden. Maar in het gesprek met minister Netelenbos kwam het onderwerp niet aan de orde. Was dat een voorwaarde van Netelenbos? Frits Barend vroeg haar wel wat ze van de uitspraken van Prins Willem Alexander vond. "Ik ben het helemaal eens met wat Kok zei", zei ze braaf.

"Dus u vond het een uitglijder?", vroeg Barend.

Ze zei niets citeerbaars maar knikte glimlachend: "Mmmm."

"Een uitglijder?"

"Mmm."