Zo'n honderd Nederlandse, deels jonge katholieken hebben zaterdag vanuit de Sint Servaesbasiliek in Maastricht samen met de paus gebeden. Voor deze gelegenheid was een speciale satellietverbinding tot stand gebracht. Paus Johannes Paulus II en de kerkgangers konden elkaar zien op een videoscherm. De leider van de Rooms-Katholieke kerk bidt ieder jaar rond deze tijd met studenten uit een viertal landen. Dit jaar waren het vijf landen: Oekraïne, Canada, Spanje, Mexico en Nederland.

De overtuiging

Door GUIDO DE VRIES
KERKRADE, 2 MAART. Ze is misdienaar geweest, ze volgde bijbelles en ze gaat elke zondag naar de kerk.

Voor Saskia Eijkmans (22), vierdejaars studente tolk-vertaler uit Kerkrade, is het (katholieke) geloof ,,van enorme betekenis''. ,,Als ik niet elke morgen het wonderbaarlijke geluk van Gods aanwezigheid zou mogen voelen, weet ik niet welke waarde mijn leven zou hebben'', zegt ze.

Eijkmans beleeft ,,een spannende week''. Morgenavond bidt ze, samen met enige tientallen andere Nederlandse studenten, via een rechtstreekse beeldverbinding met paus Johannes Paulus II. Het 'gebed op afstand' vindt plaats in de Sint Servaasbasiliek van Maastricht. Eens per jaar bidt de paus op die manier met studenten over de hele wereld. Telkens nodigt het Vaticaan daarvoor vier landen uit, dit keer Nederland, Spanje, Mexico en Oekraïne.

Het rozenhoedje, een gebed ter ere van Maria, staat morgen centraal, weet Eijkmans. Het bestaat uit vijftien tientjes (één tientje is een onzevader, tien weesgegroetjes en een Eer aan de vader) en wordt voorafgegaan door korte gebeden, de zogenoemde geheimen. Vóór het rozenhoedje leggen vier studenten, één per land, een getuigenis af. Eijkmans zal dat namens Nederland doen. Ze was er eerst wat huiverig voor: ,,Ik hou niet zo van toespraken. Maar ik besefte dat het er niet om ging of ik het wou doen, maar of God zou willen dat ik het deed.''

De Limburgse realiseert zich dat ,,de paus, de kardinalen en andere hoogwaardigheidsbekleders'' haar getuigenis aandachtig zullen volgen. ,,Nee, ik ben niet angstig. Ik heb diep respect voor hen, want zij zijn de apostelen van God. Maar zij zijn ook gewone mensen, die God gehoorzamen. God is het hoogste gezag.''

Het is de bedoeling dat Eijkmans reageert op de millenniumbrief van de paus, waarin hij schrijft hoe hij de toekomst van de kerk en de mensheid ziet. ,,Een echte reactie is niet mogelijk, want ik heb maar vier minuten de tijd'', vertelt Eijkmans.

Grijpt ze de kans aan om kritiek te leveren op het Vaticaan? ,,Ik weet best dat niet alles perfect is in de katholieke kerk. Maar ik ben niet degene om daar uitlatingen over te doen. Ik heb me niet intens verdiept in wat er mis is, en dan kan een oordeel geklets in de ruimte worden.''

Ze leest met plezier enkele passages voor uit haar getuigenis: (...) Jongeren wordt verteld dat het geloof ons belet in onze vrijheid, dat het saai is, dat het alleen maar iets is voor mensen die eigenlijk nergens bijhoren. (...) Waarom zouden we er, met name hier in Nederland, nog van uitgaan dat de kerk toekomst heeft? Omdat God leeft! Omdat Jezus niet 2000 jaar geleden gestorven is, maar drie dagen later is opgestaan en ons de Heilige Geest geschonken heeft bij Zijn verrijzenis. Vanwege die reden is de paus optimistisch over de toekomst en durf ik als gelovige jongere ook optimistisch te zijn.''

Aan het einde van haar verhaal herinnert Eijkmans aan de wonderbaarlijke visvangst. (...) ,,Jezus zei tegen Petrus: Gooi de netten uit in diep water! Als ik in mijn leven een christen wil zijn die iets van Jezus uitstraalt, dan moet ik mijn netten uitgooien in diep water. Dan moet ik niet dicht bij de wal blijven en hopen dat ik af en toe een visje vang. (...) Dan moet ik ervoor gaan. Dan moet ik mijn leven in Zijn handen leggen (...) We hoeven niet alleen naar het diepe, Hij roeit mee. Hij weet namelijk dat ik het eng vind om naar het diepe te gaan. (...) Het gelovige leven heeft zijn consequenties in deze maatschappij en daarvan is elke gelovige die in het diepe gaat, zich bewust. Maar Zijn last is licht! De lasten waaronder ik gebukt zou gaan als ik niet geloofde, zouden veel zwaarder zijn, omdat ik ze alleen zou moeten dragen. (...) De lasten van het geloof zijn niet voor niets. Uiteindelijk zullen we namelijk Zijn koninkrijk mogen betreden, dat is Zijn belofte aan ons.''