NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

GUIDO DE VRIES
Het is juli 1989, in Les Orres. Op de rustdag van de Tour de France voor vrouwen zit een groepje Nederlandse deelneemsters op een zonnig terrasje in het Franse bergdorp. Bondscoach Piet Hoekstra is aangeschoven, evenals enkele familieleden van de vaderlandse rijdsters. Giechelend verhaalt het gezelschap over van alles en nog wat, maar het snijdt ook een serieuze zaak aan: de voeding. "Sommigen van jullie eten verkeerd", merkt Hoekstra op. " Sommigen van jullie zijn echt te zwaar".

Er volgt een discussie, waarbij de term 'dikke konten' voortdurend valt. De piepjonge renster Leontien van Moorsel (19) en haar zusje hebben het hoogste woord. "Is mijn kont dan te dik", vragen ze om beurten in plat Brabants. " Die van jou in elk geval wel", krijgt het zusje te horen. Hoekstra vertelt dat onderzoek heeft uitgewezen dat het vetpercentage van de doorsnee Nederlandse rijdster in vergelijking met 1984 is gedaald van vijfentwintig naar twintig. "En dat scheelt toch al zes pond voor een meisje dat zestig kilo weegt."

Maar ze moeten méér afvallen, merkt de bondscoach op. Hij wijst op de ranke types, met name die uit de Verenigde Staten, die in beslissende bergetappes van deze Tour féminin de hoofdrol spelen. Leontien van Moorsel luistert goed naar Hoekstra, haar vertrouwensman. Ze is ambitieus, wil zich met de besten meten. Koste wat kost wil ze daarom afvallen. Twee jaar later wordt ze, vijftien kilo lichter, wereldkampioene op de weg. Het begin van een imposante carrière van Tinus, zoals haar supporters haar noemen. Maar al die tijd bleef die angst voor die 'dikke kont'.

In de Avro-documentaire Tinus! Tinus! Van anorexia tot goud van Bas Steman praten Van Moorsel, haar man Michael Zijlaard, haar ouders en schoonouders over hoe de sportvrouw in de ban raakte van het afvallen en het bovenmatig trainen, over haar eerste glorietijd waarin ze alles won (de Tour, de wereldtitel), maar waarin ze vaak doodongelukkig was. Haar vader: "Ze had oogkleppen op. Ze zag maar één ding: afslanken, afslanken. Ik dacht: er is dadelijk geen herstellen meer aan. (..) Ze komt nog in een inrichting of zo." Toen ze eenmaal aan anorexia nervosa leed, kon het gezin thuis in Boekel tegen etenstijd beter bij haar uit de buurt blijven, "want dan werd ik agressief", vertelt ze, "dan sloegen de stoppen door. Als het mijn dochter was geweest, had ik gezegd: ga jij maar lekker op kamers zitten, mafketel."

Van Moorsel - ze stopte met wielrennen - vertelt over de liefde voor haar man en haar schoonouders, die haar gedrag niet accepteerden en haar aan het denken zetten. Ze overwon haar ziekte en bij haar huwelijk in 1995 woog ze 85 kilo. In 1996 besloot ze een come-back te maken. Schoonvader Joop Zijlaard: "De mensen zeiden: 'kijk eens naar die dikke reet' en 'wat een varken', zo gaat dat."

Maar Van Moorsel keerde terug aan de top: met drie gouden en één zilveren medaille was ze vorig jaar de koningin van de Olympische Spelen in Sydney. De cameramannen van Steman waren erbij en maakten mooie beelden. Tinus! Tinus! is niet onthullend, maar zeker de moeite waard. Alleen al om het aangrijpende slot waarin vader Van Moorsel in Sydney, zwaaiend met een paraplu, zijn dochter aanmoedigt als ze op weg is naar de olympische titel. "Tinus, Tinus, Tinus, kom op, alles, alles."

Tinus! Tinus! an anorexia tot goud, AVRO, Ned.2, 22.03-22.45u.