NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

HANS BEEREKAMP
Sinds zijn relatie met rockicoon Nico, die hij weer in verschillende films verwerkte, heeft de Franse filmmaker Philippe Garrel (Parijs, 1948) meer prominenten voor de camera gekregen dan de underground-status van zijn werk zou rechtvaardigen. Sterren werken graag met Garrel, ook al is het in korrelig zwart-wit of in merkwaardige kadreringen, omdat hij ze zo intens regisseert en ze zoveel liefde en aandacht schenkt.

De laatste coryfee in de rij was Catherine Deneuve, in Le vent de la nuit (1999). Ze speelt in die film een vrouw met een veel jongere minnaar, de schilder Paul, die later ook het bed deelt met zijn vriend en reisgenoot, de architect Serge. Beide rollen worden gespeeld door Franse filmregisseurs, de jonge door Xavier Beauvois (Nord) en de wat oudere door Daniel Duval (La dérobade). Paul is geobsedeerd door Serge, vooral omdat hij de jaren zestig heeft meegemaakt en zich de tijd kan herinneren dat druggebruik nog onbekommerd was. Om het nog ingewikkelder te maken: Daniel Duval lijkt wel wat op Maurice Garrel, de vader van Philippe Garrel en een frequent in diens films optredende bijrolacteur.

Ook al heeft Catherine Deneuve in feite een veredelde bijrol, ze gaat er wel met de beste momenten in de film vandoor. Heel fascinerend en mooi is het beeld van Deneuves handen, een van de weinige onloochenbare indicatoren van leeftijd, die in bed naar de hand van Beauvois graaien. Ook fraai is de woordloze verbeelding van haar poging de polsslagader door te snijden met een glasscherf en de close-up van de zwijgende arts die haar mag oplappen.

Heroïne, zelfdestructie, zwijgende lijven tussen de lakens, muziek van John Cale: Le vent de la nuit is in menig opzicht een echte Garrel-film. Ongebruikelijk zijn daarentegen de weidse beelden van snelwegen en landschappen, in felle kleuren gefotografeerd door Caroline Champetier. Het is namelijk ook een ongerijmde road movie, die Paul en Serge volgt in een knalrode Porsche, eerst op weg van Napels naar Parijs, en dan van Parijs naar Duitsland. Garrel manipuleert tijd en ruimte op een vaak onnavolgbare wijze. Ook aan het verhaal van Le vent de la nuit blijft veel te raden over, want Garrel doseert plotinformatie grillig en onvoorspelbaar. Wie niet van legpuzzelfilms houdt, waarin soms heel weinig gebeurt, dient deze film (en alle andere films) van Garrel vooral te mijden. Het is niet zijn beste, maar wel weer een bij vlagen intrigerend vormexperiment.

Cinema 3: Le vent de la nuit (Philippe Garrel, 1999, Frankrijk), VPRO, Ned.3, 23.37-1.12u.