In Parijs begint het smeergeldproces tegen Mitterrands minister Roland Dumas en (o.a.) zijn voormalige maîtresse. Voor Dumas is duidelijk: niet hij wordt vervolgd, maar Mitterrand.

Door onze correspondent PIETER KOTTMAN

PARIJS, 22 JAN. Via hem - oud-minister Roland Dumas is ervan overtuigd - wil "men" alsnog afrekenen met wijlen oud-president François Mitterrand. Niet alleen schuilt daar stellig enige waarheid in, het is tegelijkertijd een fraai staaltje zelfanalyse. Als geen ander symboliseert Dumas (78) immers de periode-Mitterrand (1981- 1995), de tijd waarin machtige, oudere mannen onderling de koek verdeelden en - weliswaar ondemocratisch maar altijd in het belang van de staat - heimelijke kongsi's smeedden, smeergeld toucheerden, een systeem van bedrog organiseerden en eigen belangen feilloos in overeenstemming wisten te brengen met die van hun politieke partij, van multinationals of, desnoods, van soevereine staten.

Vanmiddag is het proces begonnen tegen de compagnon de route van de oud-president, dat naar verwachting een maand zal duren. Het Proces, volgens sommigen. Die hoofdletters verwijzen niet alleen naar de in het geding zijnde belangen, maar ook naar de smeuïge details. Van 1984 tot 1986 en van 1988 tot 1993 was Dumas minister van Buitenlandse Zaken. Hij zou misbruik gemaakt hebben van die positie om zijn toenmalige maîtresse, de 25 jaar jongere Christine Deviers- Joncour, door het voormalige staatsbedrijf Elf in de watten te hebben laten leggen. Deze, in een bestseller, zelfgeproclameerde "Hoer van de Republiek" toucheerde in vier jaar tijds 22 miljoen gulden, een beloning zonder tegenprestatie - volgens de onderzoeksrechters - waarvan zij een appartement van 320 vierkante meter kocht aan de Parijse Rue de Lille. Onder meer, want ook betaalde zij er (per creditcard, wat niet zo slim was) een paar handgemaakte herenlaarsjes van, ter waarde van 4000 gulden. En deze pasten haar beau Dumas niet alleen precies, hij trok ze ook áán.

Ze zijn niet het enige corpus delicti, ook kreeg Dumas antieke Griekse beeldjes (30.000 gulden) en een schilderij van 20.000 gulden cadeau. Bovendien profiteerde hij van het appartement, waar het paar grootse feesten organiseerde, en bleek hij, volgens de getuigenis van de conciërge, het liefdesnestje vóór aanschaf hoogstpersoonlijk geïnspecteerd en goedgekeurd te hebben. Het profijt dat Dumas van de even onduidelijke als gastronomische gages van zijn maîtresse getrokken zou hebben, zou in totaal 2,5 miljoen gulden belopen.

Met Dumas verschijnt Deviers-Joncour voor de rechter, alsmede vijf andere verdachten, waarvan Alfred Sirven de grote afwezige is. Deze gewezen baas van de smeergelden-afdeling van Elf is al weer drie jaar op de vlucht voor justitie. Zijn afwezigheid kan het de rechters nog moeilijk maken, want de geliefden van destijds staan nu lijnrecht tegenover elkaar. De advocaat van Deviers-Joncour zal trachten te bewijzen, dat deze haar gages ontving als beloning voor haar pogingen Dumas over te halen toestemming te geven voor de verkoop (in 1991) van fregatten aan Taiwan, voor "bemiddeling" dus. Dumas zelf zal dit ontkennen en tevens beweren nooit geweten te hebben van de forse bedragen die Elf aan Deviers-Joncour overmaakte en géén rol te hebben gespeeld bij de totstandkoming van de overeenkomst, laat staan ervan geprofiteerd te hebben.

Hoe evident de zaak van het Openbaar Ministerie ook lijkt te zijn, het zal een harde dobber hebben aan Dumas. Deze in het verleden gewiekste advocaat van beroemdheden als Picasso, Giacometti en het satirische weekblad Le Canard Enchaîné vraagt zich vandaag hardop af of hij "niet te briljant, te protserig" is geweest. Briljant was hij in elk geval als onafscheidelijke vertrouweling van Mitterrand; de oud-president had, zoals leden van zijn eigen socialistische partij zich wel hebben laten ontvallen, twee advocaten: Robert Badinter voor wat recht was, Roland Dumas voor wat krom was. Behalve met ministerschappen werd hij beloond met het presidentschap van Frankrijks hoogste rechtscollege, de Conseil Constitutionel, in 1995, vlak voor Mitterrands vertrek. Het heeft nog een jaar geduurd, voordat Dumas vorig jaar , ,vrijwillig" ontslag nam. Wel regelde hij nog even de justitiële onschendbaarheid van de President van de Republiek, tijdens diens ambstermijn. Een cadeautje, zeggen boze tongen, aan de door affaires geplaagde Jacques Chirac. In de hoop dat die, op zijn beurt, Dumas van dienst zal zijn.

( a d v e r t e n t i e s )