Een tipje van haar sluier

Door GUUS VAN HOLLAND
Zachtjes daalde de sneeuw neer op de ijsbaan van Inzell. Zoals het hoort wanneer er geschaatst moet worden. Want alleen wanneer het winter is, wanneer het sneeuwt en vriest, wanneer de schaatsers en de toeschouwers langs de baan zich kleden tegen de kou en de gestaag neervallende sneeuw, dan pas is de schaatssport een fascinerende sport. Pas wanneer de elementen vijandiger zijn dan de rivalen, is snelschaatsen een sport die bij de sportliefhebber tot de verbeelding spreekt.

Het sneeuwde zacht in Inzell, het Zuid-Duitse schaatsoord waar vroeger op 'olie-ijs' door de schaatsprominenten traditioneel om de Gouden Schaats werd gestreden. Even was er het verlangen naar nog meer sneeuw, nog meer kou, nog meer ellende. Zoals vroeger, toen in de sneeuwstormen van Inzell wereldrecords werden gereden waarvan een mens van verbazing van zijn stoel viel.

Maar het bleef dit keer bij een mild sneeuwbuitje, alsof de weergoden Marianne Timmer geen pijn wilden doen. Alsof ze haar bij de hand wilden nemen en zouden zeggen: "Kom maar, meisje, het is zo erg niet. We slepen je er wel doorheen. We slepen je langs al die narrige mensen die maar van je willlen weten waarom je niet meer zo goed bent als voorheen, toen in Nagano, en langs al die amechtige journalisten die maar niet begrijpen dat je echt niet zo hard kan schaatsen als zij in hun natte dromen willen."

Drie jaar geleden was ze een ijsprinses, of ze dat nu wilde of niet. Opgezweept door het machismo van een Amerikaanse trainer, snelde ze in Nagano naar een tweevoudige olympische triomf. Alsof de duivel haar op de hielen zat, schaatste ze op haar lange benen, wiegend met haar slanke Groningse heupen, naar onvermoede glorie. Van de ene op de andere dag werden haar gezicht en lichaam getransformeerd tot het schoonheidsideaal van het boerenland. Weinigen hadden daarvoor oog gehad voor haar vrouwelijke vormen. Maar zwevend op de golven van gelukzaligheid en gemasseerd door een zeepfabriek, werd Marianne Timmer ineens het mooiste meisje van schaatsland Nederland.

Was ze mooi? Ja, ze was mooi. Met die lange, blonde haren, die onschuldige, ondeugende blik in haar ogen. Maar wie is niet mooi wanneer hij wordt aanbeden? Dan openen de poriën zich, gaat de huid glimmen, stralen de ogen en danst het haar, omdat het aura eindelijk vrij spel krijgt. Onvermijdelijk werd Marianne Timmer uit Sappemeer, het deerntje dat zich lekker voelde bij schapen en paarden, een prooi voor de media die meer van haar schoonheid wilden onthullen.

Maar Marianne lichtte niet meer dan een tipje van haar sluier op. Wie meer van haar wilde weten en zien, moest te vertrouuwen zijn. Ze was ook geen dom blondje. Ze was geen meisje dat alleen hard wilde schaatsen om mannen van welk allooi ook te behagen. Langzaam verflauwde de aandacht. Mede door haar afnemende prestaties deed de ontmythologisering haar werk. De zeepfabriek trok zich terug, Marianne Timmer liet haar haar knippen en werd weer gewoon de snelle schaatsster uit Sappemeer.

Ze voelt zich het beste thuis tussen mensen die haar nemen zoals ze is. Tussen oude, getrouwe trainers en tussen lieden die haar niet voortdurend confronteren met hun natte dromen over haar bijzondere talenten. Het liefst knauwt ze. Knauwen als een Groningse die het niet langer pikt. Als ze dat doet, is ze weer het meisje van het boerenland.

( a d v e r t e n t i e s )