NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

FLORIS VAN STRAATEN
Wie eenmaal in Afghanistan is geweest, raakt in veel gevallen voor altijd verslingerd aan dat land met zijn woeste landschap en ruige bewoners. Dat overkwam ook de Italiaanse journalist Ettore Mo, die de afgelopen tientallen jaren Afghanistan veelvuldig bezocht. Maar tot zijn verdriet zag hij het land steeds dieper wegzakken in een moeras van oorlog en burgeroorlog. Het einde is nog niet in zicht. "Er is geen hoop", aldus de inmiddels gepensioneerde Mo. "Het zal altijd hetzelfde blijven. Ze zullen elkaar eeuwig blijven bevechten."

Samen met een bevriende chirurg, Gino Strada, besloot Mo niettemin op zijn oude dag een poging te wagen de veelgeplaagde Afghanen te helpen. Dat doen ze door, met Westerse fondsen, een ziekenhuis op te zetten in het noordoosten van Afghanistan. Dit is het laatste gebied, dat nog nooit is veroverd door de streng islamitische Talibaan. Een ziekenhuisje is hier geen overbodige luxe. In de verre omgeving bevinden zich maar twee primitieve kliniekjes, die elk over welgeteld één bloeddrukmeter beschikken en - belangrijk in oorlogsgebied - over één amputatiezaag.

De bijna anderhalf uur durende documentaire handelt vooral over het wel en wee van dit ziekenhuis in wording. Op een gegeven moment moet het ziekenhuisje waarin de chirurg en zijn staf werken worden ontruimd doordat de Talibaan oprukken. Op een nieuwe locatie in de befaamde Panshir-vallei richten ze in de loop van 1999 een beter geëquipeerd ziekenhuisje in.

Helaas moet worden gezegd dat goede bedoelingen geen garantie bieden voor een goede film. De documentaire maakt een amateuristische indruk met langdurige fragmenten waarbij onduidelijk is wat er zich afspeelt. Een schier eindeloze reeks gewonden passeert de revue. Hoe oneerbiedig ook jegens de vaak vreselijk lijdende patiënten en hun weldoeners, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de kijker zich na ruim een uur begint te vervelen bij de aanblik van weer een bloederige stomp van een ongelukkige die op een landmijn is gestuit.

Dat neemt niet weg dat in het voorbijgaan een interessant beeld wordt gegeven van het door oorlog ontwrichte land. Het leven van de gewone man staat in het teken van honger en vrees, zowel voor het oorlogsgeweld als voor de uiterst repressieve regels van de zeer naburige Talibaan.

Het treurigst van allemaal blijven intussen de talrijke kinderen die op een mijn zijn gelopen en één of meer ledematen missen. Wrang is het om een vader, van wie het ene dochtertje een been en de ander een arm moet missen, te horen tieren: "Ik zou degene die mijn kinderen van hun ledematen heeft beroofd graag hetzelfde aandoen. Ik zweer dat ik hem zou doden." De moeder zit er verslagen bij en weet niet veel meer uit te brengen dan: "Wij zijn arme mensen zonder hoop."

Af en toe nemen de makers van de film ons ook mee naar de frontlijn, waar de mujahedeen uit het noordoosten strijden met de Talibaan. Daarna zien we hoe er weer een nieuwe stroom doden en gewonden wordt afgevoerd van het slagveld. De mujahedeen blijven ondanks alles veel tot Allah bidden, in de stellige overtuiging dat deze aan hun zijde staat. De ironie wil dat er aan de andere kant van de frontlijn even vurig wordt gebeden door de Talibaan in de rotsvaste overtuiging dat Allah ook hen door dik en dun steunt.

Dokwerk: Oorlog in het land van de Mujaheddin, Ned.3, 20.30-22.00u.

( a d v e r t e n t i e s )