NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

MARISKA GRAVELAND
Er groeit gras op de daken van de huizen, en in café Nátur in het hoofdstadje Tórshavn biljarten blonde meiden. In de haven dobberen vissersschepen, en tussen de heuvels staan wat onschuldige vogelaars, maar de Faerøer eilanden zijn minder idyllisch dan de natuurvorser door zijn verrekijker kan zien.

Tweeëntwintig toppen tussen de Shetland eilanden en IJsland hebben kans gezien net boven de zeespiegel uit te komen, waarvoor zij vervolgens genadeloos worden afgestraft door de Atlantische golven, die voor het eerst na honderden, duizenden kilometers weer kunnen botsen met het land. Heel mooi om te zien, maar steeds meer jongeren verkiezen Kopenhagen boven de groene heuvels en de zwarte rotsen.

In de roadmovie Bye Bye Blue Bird (1999) wordt de archipel opgeschrikt door twee opzichtig geklede jonge vrouwen, die zich voordoen als kosmopolitische toeristen door in bekakt Frans de stoïcijnse bevolking aan te spreken. Ze blijken echter gewoon afkomstig van de Faerøer, en zijn ooit weggevlucht wegens, zo vermoedt de kijker, seksueel misbruik, zwangerschap en drankmisbruik. Hun terugkeer is niet nostalgisch, maar gemotiveerd door wraak. De tragikomisch bedoelde film is psychologisch gezien een kaartenhuis, want regisseuse Katrin Ottarsdóttir heeft meer oog voor de pose van de vrouwen dan voor hun zieleroerselen. De een na de andere gifkleurige, 'punky' outfit komt uit hun koffer, aangevuld met vloekend oranje peenkapsel, zodat de kijker steeds vaardiger langs deze kokette, schreeuwerige wezens heenkijkt om een glimp van de eilanden op te vangen.

In het begin van de film krijgen de arrogante vrouwen nog wel kritiek van Ottarsdóttir, maar er is iets danig mis met een film als de zogenaamd rebelse hoofdpersonen irritant in de weg blijven staan. De op de Faerøer geboren Ottarsdóttir zet op simplistische wijze stad tegenover natuur, slachtoffer tegenover dader, plateauzolen tegenover kaplaarzen. Ze vindt de confrontatie belangrijker dan de aanloop of de nagalm. Blijkbaar vindt ze korte golven die met veel schuim spectaculair breken mooier dan lange golven die van verre komen en net niet omslaan.

Bye Bye Blue Bird (K. Ottarsdóttir, DK, 1999), Ned.3, 23.35- 1.12u.

( a d v e r t e n t i e s )