U kijkt naar de website van NRC Handelsblad gedurende de periode 1995-2001. Bezoek ook de de huidige site.
Klik hier
N R C   H A N D E L S B L A D  -  R A D I O  &   T E L E V I S I E
NIEUWS  TEGENSPRAAK  SUPPLEMENT  DOSSIERS  ARCHIEF  ADVERTENTIES   SERVICE

 NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 


S e l e c t i e


Televisie

Radio

B E E L D :
De schaarse lach

Maarten Huygen
Vaak denk ik dat het aan mij ligt als ik somber zit te staren naar een als comedy bedoeld programma. Al dat werk, die voorpubliciteit, de interviews, beloften van schaterende gezichten. En daar zit de zuurpruim voor zijn scherm om het allemaal af te branden.

In het nieuwsjaarsweekeinde daverde ik bij Freek de Jonge, een speelfilm van Mr Bean en iets mindere mate Lebbis en Jansen. Het kan dus wel. Afgelopen dagen leken veelbelovend maar ik kon de lach nauwelijks vatten. Humor maken is een moeilijker vak dan recenseren. Vrijdag de eerste Nederlandse black comedy (Surinamers en Antillianen) onder de naam Bradaz (een verbastering van brothers). De zwarte broers Virgil en Ferdi werken in een cd-zaak voor een blanke baas, er wordt een hond in een la gestopt, vele heren swingen op luide muziek en een rapper bewaakt de winkel. Te veel figuren en nergens lachwekkend. Buurthuisniveau. Daar bedoel ik mee dat zelfspot totaal ontbrak. Daar draait het juist om bij etnische comedy: je maakt tegelijk jezelf en de witte honky- samenleving belachelijk. Vrolijk alle verbodsbordjes negeren. Amerikaanse voorbeelden zijn Richard Pryor, Damon Wayan, In Living Color, de tekenfilm South Park, de BBC had de protserige hindoestanen in Goodness Gracious Me. In Bradaz is er veel lol op het toneel maar niet in de huiskamer. Leuke vorming voor hun. Hopelijk wordt het beter. Aan zelfrelativering ontbrak het ook bij Hans Teeuwen op zaterdagavond. Ik moet bekennen dat ik slechts het laatste uur zag van zijn show maar het smaakte niet naar meer. Hij schold zijn publiek uit omdat het om de verkeerde dingen lachte. Daar moesten die toeschouwers dan nog eens smakelijk om lachen, de idioten. Met hem verbaasde ik mij daarover. Zondagavond de serie Jiskefet met wat aardige sketches, maar nergens was het zo hilarisch als de meegeleverde lachers deden vermoeden. Het is minder traag dan eerder. Ze proberen er de afwisseling van sketches en scènes in te brengen van het Britse The Fast Show of The Big Train maar het mist die vaart. Jiskefet heeft goede ideeën maar daar zijn ze zuinig op om al die tijd te vullen. Gisteren eindigde de komische ronde met de eerste aflevering van een serie over het fictieve land Frøland van Ruben van der Meer en Horace Cohen. Dat duo was bekend geworden met series sketches in Veronica's Live opgenomen. Er zaten vaak een paar leuke tussen en dat is al heel wat. Fameus waren de telkens terugkerende stadswachten die niets te vertellen hadden, prachtige persiflage op het Nederlandse gezag. Jammer dat Frøland gisteren de verwachtingen niet waar maakte. De begrafenis met televisiecommentaar waar het mee begon, vond ik nog grappig, "kist is gemaakt door Van der Naat" maar daar hield het mee op. President Metzelaar is een soort paraferende marionet die van zijn adviseur leert hoe hij speeches moet geven: "niet het vingertje, dat is belerend", maar er zat geen grappige wending aan. Grappig was de man van de Ouderenpartij wiens spreektijd was afgelopen, zodra hij de kansel bereikte. Het ging over een werkgelegenheidsplan met groene fietsen voor twee totaal helemaal te gekke, langharige types als variant op de stadswachten. Het eindigde met een rij mensen met strooien hoeden die als in een socialistische propagandafilm jubelden, "Neuken, neuken, wij gaan neuken/ Neuken, neuken, wij zijn aan de beurt". Te veel lege momenten. Regie moet de humor beter uitlichten. Twee keer glimlachen is te weinig resultaat van al die inspanning met vele figuranten maar ik heb het nog niet opgegeven en ben benieuwd hoe dat verder gaat met het werkgelegenheidsplan. Lachen is schaars. Het kleine Nederland heeft niet de grote voorraad auto- of allochtoon talent van de Britse Gemenebest of van de Verenigde Staten. Bovendien is het schaarse talent versplinterd. Nederland is cabaretland. Iemand die succes heeft, kan beter in een one man show met het zelfde programma telkens nieuwe volle zalen trekken in plaats van telkens nieuwe televisie-program ma's te moeten maken.

NRC Webpagina's
9 JANUARI 2001


( a d v e r t e n t i e s )

Klik hier

Klik hier

    Bovenkant pagina

NRC Webpagina's © NRC Handelsblad