Jacqueline Kuijpers
Dilara is een klein Turks meisje van vier jaar en vandaag is ze zo trots als een aap met zeven staarten, want eindelijk, eindelijk is de langverwachte dag aangebroken: zij mag de logeermuis het weekend mee naar huis nemen.

Groep 1/2 van Openbare Basisschool De Opbouw in Eindhoven zit in de kring. Dilara kan nauwelijks meer stilzitten. Haar grote bruine ogen keren steeds weer verlangend terug naar de logeerkoffer die midden op het vloerkleed staat. Daarin zit de Muis (Maisymuis van Lucy Cousins), met bijbehorend prentenboekje, een dagboekje en een kleine fotocamera. Een album met foto's van andere kinderen met Muis thuis ligt op tafel. Juf Lineke Kruithof praat met de kinderen over hoe zij het vonden om de logeermuis mee naar huis te nemen. "Ik ben naar het bos geweest, met Muis in de buggy", vertelt Louisa (5). "Vond je het leuk dat Muis meeging?" vraagt juf Lineke. "Ja", zegt Louisa. "Waarom?" Glunderend: "Daarom!" Rick (5) steekt zijn vinger op. "Ik had gespeeld met Muis en hem in bed gelegd en toen ik wakker werd ging hij weer met mij spelen en dat vond ik leuk." Guido (5) vertelt zwaar teleurgesteld dat Muis niet meemocht naar zwemles. "Waarom niet?", vraagt juf Lineke. "Mijn moeder zei dat ze dan misschien zouden denken dat het een echte muis was." Als het bijna tijd is, instrueert juf Lineke Dilara hoe muis in de koffer gaat en het koffertje dicht moet, zodat ze het mee naar huis kan nemen. Dilara worstelt verhit maar krijgt het niet voor elkaar. Een klasgenootje helpt. De koffer puilt uit en voor de zekerheid doet juf Lineke er gauw een postelastiek om. Dan rent Dilara naar buiten, breed lachend, met de koffer boven haar hoofd. "Kijk mama, kijk, ik heb de logeerkoffer. Kijk Ebru", zegt ze tegen haar kleine zusje in de kinderwagen die met grote blauwe ogen toekijkt. "De logeerkoffer."

De logeerkoffer heeft al op verschillende basisscholen zijn intrede gedaan. Het idee erachter is een verbinding te leggen tussen school en thuis. "Zo kunnen wij ouders meer betrekken bij wat er op school gebeurt", vertelt Lineke Kruithof. "Ze lezen samen met hun kind de boekjes die erin zitten, dus het is ook bevorderlijk voor de leesbeleving. En kinderen vinden het prachtig om iets van school mee naar huis te mogen nemen. Ze hebben de opdracht goed voor muis te zorgen en die taak nemen ze heel serieus. Uit de verhalen die ouders in het dagboek schrijven maak ik op dat Muis echt overal mee naar toe gaat. Op visite bij opa en oma, naar zwemles, naar bed. Als het aan de kinderen ligt gaat Muis zelfs mee in bad." Aardig is dat de verhalen in het dagboek in naam van Muis geschreven zijn: 'Weet je wat, ik heb vandaag Turks gegeten. Het was heerlijk, maar wel een beetje pittig.' "s Avonds mochten we superlang opblijven en naar een spannende film kijken van Jurassic Park. Ik mocht fijn bij Jelle in bed slapen, dus was ik niet bang.' 'Vrijdag waren we vroeg op en mocht ik de babykamer bekijken. Aelya krijgt binnenkort een broertje of zusje erbij op een hele mooie kamer.' Al een paar weken was de vrijdag een verdrietige dag voor Dilara, vertelt haar moeder Bersen Can. "Ze moest huilen, huilen, omdat zij de logeermuis niet meekreeg. Maar ik had ook aan de juffrouw gevraagd om de logeerkoffer niet al te snel aan Dilara mee te geven omdat zij altijd heel wild was en veel kapot maakte. Nu gaat het beter." Lineke Kruithof: "Ik geef de logeermuis mee aan een kindje dat het thuis wat moeilijk heeft of waar juist iets heel spannends staat te gebeuren, zoals een nieuwe broertje of zusje. Maar iedereen komt aan de beurt."

Samen met mama en de kinderwagen loopt Dilara naar huis. Zingend en dansend. "Zo, mag jij de logeerkoffer meenemen?" vraagt een moeder in het voorbijgaan. Dilara glundert en knikt verlegen. Eenmaal thuis heeft ze nauwelijks tijd om haar jas en schoenen uit te trekken. Ze wil meteen met Muis spelen. Ze haalt het elastiek van de koffer, duwt de deksel open, pakt alle spulletjes eruit en probeert als eerste met het minuscule sleuteltje het dagboekslotje open te maken. Als het lukt steekt ze het boekje triomfantelijk in de lucht. "Ik kan het zelf openmaken mama, kijk eens." Mama lacht en knikt. "Heel goed Dilara. Wil je wat drinken?" Maar daarvoor heeft Dilara geen tijd. Ze haalt Muis tevoorschijn en laat hem rondjes over de tafel lopen. Dan mag hij op de bank zitten, maar als zusje Ebru in haar loopwagentje Muis schaterlachend aan zijn staart probeert te trekken pakt Dilara hem meteen weer op. "Nee, Ebru", gilt ze boos. Dilara rent naar de andere kant van de kamer met Muis in haar armen. "Je mag op mijn stoel zitten, Muis", zegt ze terwijl ze de pop een zoen geeft. Het rode tuinstoeltje wordt vervolgens bovenop de bank gezet: ver weg van de grijpgrage handjes van het kleine zusje. "Vind je het leuk dat Muis komt logeren?", vraagt haar moeder. Maar Dilara heeft geen tijd om te praten. Spelen wil ze. Spelen, spelen, spelen. Ze kijkt door het fototoestel, bladert koortsachtig door het prentenboek en pakt dan Muis weer vast en begint hem uit te kleden. "Jij mag bij mij in bedje slapen. " "Dat is lief", reageert haar moeder. "En met mij eten", zegt Dilara. "Maar Muis kan toch niet eten", zegt haar moeder. "Nee, ik ga eten en Muis gaat kijken", antwoordt Dilara met een blik van 'snap je dat nou niet'. Op maandag vertelt Bersen Can door de telefoon dat Dilara en Muis het hele weekend onafscheidelijk waren. "Muis was een echte vriendin, die bij haar in bed sliep. Muis is meegeweest naar de supermarkt, naar de markt en zelfs naar McDonalds. Het leuke was dat er overal kinderen op haar af kwamen die Muis ook zo mooi vonden. Dilara was zo trots! Ze heeft met Muis op schoot Sesamstraat gekeken. Ook oma heeft kennis gemaakt met Muis en opa moest foto's maken van Dilara en Muis. Vanmorgen heeft ze afscheid genomen en dat ging ook heel goed. 'Dag meisje', zei ze, 'misschien mag je een andere keer weer komen. Toen zwaaide ze naar Muis en deed hem zelf in de koffer. Het was echt bijzonder. "