NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

BERNARD HULSMAN
Muziek versterkt de werking van beelden. Bij griezelfilms is muziek zelfs onmisbaar. Zonder spanning suggererende muziek en schrille klanken zou het effect van veel griezelscènes heel wat minder zijn. Beroemd voorbeeld hiervan is de douchemoord uit Hitchcocks Psycho, waarvan de beelden van het mes, de angstige hoofdrolspeelster en het douchegordijn extra spannend worden door de muziek van Bernard Herrmann: iiiii-iiiii-iiiii. De filmcomponist Herrmann had allerlei wetten voor filmmuziek geformuleerd. Lift omhoog, muziek omlaag, was er een van.

Omgekeerd kunnen beelden muziek versterken. De geschiedenis van de videoclip kent een paar beroemde voorbeelden. Vienna van Ultravox uit 1981 werd zelfs pas een hit, nadat er een videoclip met beelden van onder meer een schimmel in mistig Wenen was verschenen.

Tegenwoordig zijn hits zonder beelden zeldzaam. Door de muziekindustrie gefabriceerde sterren als Britney Spears en The Backstreet Boys zijn zelfs ondenkbaar zonder videoclips. Zij zijn uitverkoren door platenbonzen om hun uiterlijk: zij zijn eerst beeld en dan muziek.

De cd Music for imaginary films van het Nederlandse duo Gerry Arling en Richard Cameron is dan ook een superieure grap. Elk van de dertien nummers is muziek bij films die niemand kan zien: ze hebben kleren gemaakt voor een onzichtbare keizer. Soms zijn de films verrassend. Zo klinkt het openingsnummer als de soundtrack la Isaac Hayes van een blaxploitation-movie, maar Arling en Cameron hebben het blijkens de korte beschrijving en het bijbehorende affiche bedoeld voor de Franse film Le flic et la fille uit 1968 met onder anderen Alain Delon en Annie Girardot.

Toch hebben Arling en Cameron het niet kunnen laten om een echt filmpje bij een van de nummers te maken. Ze kozen hiervoor 'W.E.E.K.E.N.D., een vlot zomernummer dat volgens het cd-boekje hoort bij een film over een avontuurlijk weekeinde van een groep door en door brave Californische tieners die voor het eerst een weekend van huis zijn.

Maar de video die ze er ten slotte bij hebben gemaakt, lijkt in niets op een onschuldige Amerikaanse tienerfilm. Arling en Cameron zelf, gekleed in witte tenniskleding, staan te wachten bij een groot benzinestation in een weiland. Er gebeurt praktisch niets tot een auto stopt en de bestuurder de achterklep opent. Daar blijken honderden tennisballen in te zitten. Arling en Cameron laden de ballen in een tas. De bestuurder blijkt een tennisbal op zijn neus te hebben en ook op de trekhaak zit een bal. Vervolgens slaan Arling en Cameron een paar ballen het weiland in. De clip eindigt weer met het koffie drinkende en wachtende duo.

Arling en Cameron zijn populair in Japan, maar ze hebben in hun videoclip geen enkele concessie gedaan aan hun Japanse publiek. Door het landschap en door het absurdisme in de traditie van Hauser Orkater en dergelijke gezelschappen hebben Arling en Cameron een door en door Nederlandse videoclip gemaakt, die in Japan vermoedelijk als iets heel exotisch wordt beschouwd.

( a d v e r t e n t i e s )