NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Tropische eilandbewoners die samen de honger en ontberingen van het reality-programma Robinson doorstaan, worden geen vrienden voor het leven. De programmaleiding heeft keihard conflict ingebouwd met een schervengericht waar geen kijker aan te pas komt.

De presentator haalt aan het einde van de uitzending de briefjes met de nominaties uit een stenen urn, draait ze om voor de camera en draagt ze met grafstem voor. "De eerste is... voor Jan. De tweede is ook voor jou... Jan." De mensen die op Net5 bij Robinson zijn genomineerd, kunnen niemand anders de schuld geven dan elkaar. Een situatie die zich voordoet in strafkampen waar gevangenen medeplichtig worden aan elkaars lot omdat ze tegen elkaar zijn opgezet. Dat maakt iedereen eenzaam.

Big Brother is dan een warm luxe-bad, want daar bepaalt de kijker wie van de genomineerden moet vertrekken. Het wekelijks uitgezonden Robinson is even meedogenloos als fascinerend en scoorde in Amerika veel beter dan Big Brother. Visueel is het leven op zo'n tropisch eiland interessanter dan het rondhangen in een studioloods. Robinson is reportage: alleen de interessantste momenten van de 47 competitiedagen worden er door professionele cameramensen uit gehaald. De deelnemers moeten hun eigen voedsel op het tropische eiland bereiden uit zelf bijeen gescharrelde maniok, palmbladeren, rietsuikerstengels en vis. Ze verdienen soms iets extra's als prijs voor een wedstrijd. Wie stemmen krijgt en toch op het nippertje overblijft, is ongelukkig. De Vlaamse Veronique hompelt weken mee als sociaal invalide. Gisteren werd ze door vier groepsleden genomineerd maar een ander kreeg net één stem meer. Niet omdat hij minder populair is, maar omdat hij geblesseerd was geraakt en al weken in een depressie verkeerde en het wilde opgeven. Misschien haalt Veronique de volgende ronde nog omdat sommigen besluiten een potentiële winnaar te nomineren, zodat zij zelf meer kans krijgen om aan het einde over te blijven. Politieke gaven zijn even belangrijk als overlevingsvaardigheden. Wie sterk is en voedsel kan zoeken voor de groep hoeft niet op barmhartigheid te rekenen. Dat merkte groepsoudste Ron, de bloemenhandelaar die handigheid paarde aan tactloosheid. Hij werd eruit gestemd. Toen hij vertrok bleven de gebruikelijke omhelzingen uit. Later, thuis in Nederland, werd hij nog eens geïnterviewd. Hij had zijn ruige baard afgeschoren en hij was bitter over de groep. Zijn enige compaan, de actieve Melvin, werd somber en hij vreesde dat hij ook zou worden genomineerd. Zijn bijdrage is groot en hij nam soms controversiële beslissingen. Hij gebruikt en onderhoudt het uit zee aangespoelde stuk visnet en hij zit er nog steeds, want hij houdt zich meer op de achtergrond dan Ron. Hij is te vergelijken met de figuur Willem uit de eerste Big Brother die lang bleef omdat hij zo goed kon koken.

Het schervengericht voorkomt dat er echte leiders opstaan, zo ging het in de uit de hand gelopen Atheense democratie ook. Wie uitsteekt, wordt onthoofd. De twee groepen die eerst met elkaar moesten strijden, zijn inmiddels gefuseerd. Twee vrouwen, niet de actiefste en nuttigste in de gemeenschap, hebben gemene zaak gemaakt met een man en spraken zelfs af om de sportieve en slimme Eva te nomineren. Weer een concurrent minder. Een vierde verklapte het complot aan Eva die inmiddels zenuwachtig wordt.

Deze taferelen associeer ik met de plannen tot een nieuwe volksdemocratische partij, Leefbaar Nederland. Gisteren, in Buitenhof, presenteerden oprichters Jan Nagel en Willem van Kooten zich en ik hoorde weinig concrete plannen. Via opiniepeilingen en referenda moeten de mensen hen instrueren. Elske ter Veld (PvdA) en Jan Glastra van Loon (D66) probeerde hen een lesje te geven in de vertegenwoordigende democratie. Iemand moet de verantwoordelijkheid nemen. "De mensen willen meer ruimte voor jongeren maar ze willen ook hun auto kwijt in de buurt", zei Ter Veld. Leefbaar Nederland blijft dus altijd nomineren.

( a d v e r t e n t i e s )