Jongeren willen ouderwets klooster in

Door GUIDO DE VRIES
ROERMOND, 27 OKT. Zijn speech op de Limburgse Bisdomdag 2000 was bedoeld als 'peptalk'. Niet als een klaagzang, zegt hij, "maar zo is het verhaal in de media jammer genoeg wél overgekomen". Hulpbisschop Everard de Jong (42) van Roermond omschreef vorige week zaterdag de kerk als "een anorexia- nervosapatiënt die gerevitaliseerd, en in sommige gevallen gereanimeerd moet worden".

Hij geeft toe dat hij een fout heeft gemaakt. "Ik heb de kerk een patiënt genoemd, maar ik bedoelde de leden van de kerk. Met de kerk als zodanig is niets mis, natuurlijk. Jezus is immers het hoofd."

De Jong zit in een werkkamer van het bisdom. Wit boordje om, kruis op de borst, zachte stem. "Ik werk aan het zelfbewustzijn van de katholieken, ik wil hen wakker schudden. Daarom heb ik het woord anorexia gebruikt. Katholieken moeten zichzelf juist niet zien als patiënten, maar als dokters die anderen gezond kunnen maken. De kerk heeft zo veel te bieden. Dat besef moet opnieuw levend worden."

De Jong is hoofd evangelisatie van het bisdom; hij heeft als taak mensen over te halen het evangelie te belijden. Hij beseft dat dat niet eenvoudig is. "In nieuwbouwwijken wordt niet eens meer een kerk gepland", hield hij de 400 kerkbestuurders op de Bisdomdag voor. Toen hij nog studentenpastor was in Maastricht, poogde hij de studenten "in God en de kerk" te interesseren. " Dat lukte absolúút niet, ik kwam gewoon te laat", bekent De Jong. "Op de katholieke basisschool bestaat, zeker in Limburg, voldoende aandacht voor het geloof. De kinderen doen hun communie en krijgen het vormsel. Maar het vormsel is het afscheid van het geloof: de tieners gaan naar de middelbare school en nemen de kerk niet meer serieus. Het is het grote gat."

Het bisdom Roermond probeert dat gat te dichten, zegt De Jong. Het heeft tienergroepen gevormd, jongens en meisjes van twaalf tot vijftien jaar. " Onder leiding van lokale parochianen krijgen ze godsdienstles. Dat gaat goed. Er is nóg een speerpunt: het bisdom moedigt jongeren aan naar plaatsen te reizen waar het geloof aan bod komt, zoals de Wereldjongerendag in Rome. Zo'n 1.200 1.300 Nederlanders gingen, onder wie veel Limburgers, en ze kwamen wildenthousiast terug. Van hun talent maakt het bisdom gebruik. Jongeren organiseren nu bijeenkomsten voor jongeren, het moet een uitdaging zijn. De kerk betuttelt daarbij niet, ze geeft enkel financiële ondersteuning." De vraag rijst of de behoudende katholieke kerk nog voldoende uitnodigend is voor jongeren: denk aan de opstelling van het Vaticaan tegenover homo's, seks en het celibaat. De Jong: "Rome zegt niet dat homo's geen priester mogen worden. Wél dat een priester celibatair moet zijn. Seks? Er is een protestantse jeugdbeweging, Ware liefde wacht, met groeiende katholieke takken. De leden beloven geen seks voor het huwelijk te hebben. Daar heb ik groot respect voor. Liefde dringt zich niet op; wacht tot je partner er klaar voor is."

De Jong, begin dit jaar als hulpbisschop aangetreden, signaleert "met vreugde" dat oude waarden terugkeren in de kerk. "Jeugdige priesters dragen weer witte boorden, de biecht wint aan populariteit. Jonge mensen waarderen dat." Het is hem opgevallen dat die categorie ook is geïnteresseerd in "de strengste, ouderwetse kloosters". "In zo'n abdij, die van St. Benedictusberg in Mamelis bij Vaals, wonen zo'n 25 (jongere) monniken, van wie sommige zich voorbereiden op hun eeuwige professie. Ik ken in Frankrijk een radicale orde, les Frères en Soeurs de St. Jean, waar relatief veel jongelui uit ons land zijn ingetreden."

Hij denkt dat die congregaties en nieuwe religieuze bewegingen de aanzet kunnen geven voor een opbloei van de kerk. "De kerken van een minder strenge congregatie, die van St. Gervais in Parijs, zitten elke zondag vol. Daar moeten we óók in Nederland naar streven. Cijfers van het SCP tonen dat de belangstelling voor religie toeneemt. De kerkleden moeten daarop inspelen." Hij noemt een parochie in Milaan "een goed voorbeeld". "Daar zijn kleine cellen gevormd, van elk tien personen. Ze zijn dienstbaar voor mensen in hun omgeving en bidden voor hen. Die laatsten vroegen: 'waarom doen jullie dat voor mij?' Ze sloten zich vaak aan. In zes jaar tijd groeide het aantal cellen daar van vier naar 110. Als iedere kerkganger in Nederland nou eens één persoon zou interesseren voor het kerkbezoek..." Hulpbisschop De Jong weet het zeker: "De nieuwkomers zullen geen spijt hebben. In deze wereld met zoveel eenzaamheid kan de kerkgemeenschap bijzonder warm zijn, zonder te knellen."

( a d v e r t e n t i e s )