NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Eind goed al goed in het poldermodel. Op een gemanicuurd grasveld in de zon van de Costa Brava wil de rustende familieboss Gerrit van der Valk in witte korte broek met Rik Felderhof napraten over de goede afloop van zijn wilde avonturen met de fiscus. Van der Valk kon het afkopen maar moest zijn bedrijf opsplitsen.

De omgeving is vertrouwd want zijn beste vriend, ex-voetbalcoach Rinus Michels en de echtgenotes zitten erbij en dan wil de horeca-patroon nog wel wat kwijt. "De gemeentes hielpen eraan mee, hoor. We hebben veel gehad van de overheid", stelt hij achteraf tevreden vast. "Ze hebben wel 140 miljoen weggehaald maar we hebben bij elkaar ook 140 miljoen gehad hoor. Ze hadden eerlijk moeten zeggen, je leeft van ons, we komen het terugjatten." Hij denkt met liefde terug aan de milde gaven van al die gemeenten. "Ze hebben gezegd, hier heb je dat, bij Vaals, Terworm en Groningen en overal krijg je 'n hoop subsidie."

Felderhof: "U krijgt de grond toch ook vaak gratis?"

Van der Valk: "De grond krijgen we ook iedere keer voor niks"

Dit wordt zelfs Felderhof te gortig "Elke andere Nederlander moet voor de grond betalen en u krijgt het voor niks", zegt hij namens de kijkers. "Ja", protesteert Van der Valk. "Omdat we sociaaleconomische hotelrestaurants hebben. We zijn er niet voor onszelf, we zijn er voor de gemeenschap. We hebben ook op een bord staan "hier bouwt van der Valk voor ú een restaurant en een hotel".

Felderhof: "Zo lust ik er ook nog wel een paar". "Ja, dat ken je zo toch niet ombouwen", protesteert Van der ValkFelderhof schrikt van zijn eigen directheid, probeert lachend een waarderend complimentje: "Hij is toch wel heel slim. Goed hè."

Van der Valk: "Ik geloof het zelf helemaal niet. Ik heb zelf toch geen 100.000 stoelen nodig. Ik heb er alleen één nodig om op te zitten." De horeca-asceet doet het allemaal voor ons. De wethouder tracteert belastingbetalers op hun kosten op appelmoes met gekonfijte kers. Als hij niet subsidieert, gaat het restaurant een gemeente verderop, want zo stelt ook Felderhof vast, Van der Valk wil alles gratis. Wij kijkers gunnen het hem als dank voor de cordon bleu met frites. Rinus Michels heeft het stilletjes aangehoord: "Als je een imperium opbouwt, zoals hij het gedaan heb, hij gaat toch een beetje zijn eigen regels vormen", zegt hij. "Het elfde gebod krijgt langzaam zijn gestalte. En dat vindt-ie natuurlijk heel normaal. En dat heb natuurlijk conflicten gegeven, dat weten we allemaal. Dat begrijpen ze zelf nu nog niet." Later vertelt Van der Valk dat hij niet begreep waarvoor hij indertijd op de Antillen in de cel werd gegooid. Hij had een papier, "in naam der koningin" met wetsartikelen die hij niet kende. De overheid als gever, daar was hij aan gewend, maar als ontvanger? In de cel was een gat, waar "je alles wat je kwijt moest, kon laten vallen" en er was niets anders voorhanden dan die dagvaarding. "Ik veegde letterlijk en figuurlijk me kont af met de koningin", herinnert hij zich. Unieke taferelen. Soms levert de stroopsmeerformule van Felderhof resultaat op. Tussen vrienden en familie voelt Van der Valk zich vrijer dan tegenover een harde ondervrager. Michels kwam soms met rake typeringen. De Van der Valk-clan kwam hij het eerst tegen bij een hotel toen hij nét coach was bij Barcelona. Hij zat de krant te lezen en daar kwam die hele grote familie vol gespetter en lawaai naar het zwembad. "De Beverly Hillbillies", herinnerde Michels zich. Het gesprek eindigt in de Middellandse Zee, op de reuzespeedboat van Van der Valk. Zoon of kleinzoon Van der Valk is aan het roer en krijgt een telefoontje, want de zaken gaan door. Felderhof mag sturen, geeft gas en het schip verheft zich uit het water. Wie zou de benzine betalen? Stadskanaal, Breda, een wethouder uit de Costa Brava of Felderhof zelf?

( a d v e r t e n t i e s )