NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

EDO DIJKSTERHUIS
Wie als blanke, mannelijke regisseur allochtone slechteriken in zijn films verbeeldt, kan rekenen op tegenstand. Dat ondervond Sander Francken toen hij een aantal jaren geleden een filmplan getorpedeerd zag omdat er een onsympathieke Marokkaan in het scenario voorkwam. Francken kon fluiten naar het geld van de politiek correcte subsidiegevers, maar dat weerhield hem er niet van in zijn Papa's Song (1999) de zaken weer even eerlijk en ongepolijst voor te stellen.

Hoofdpersoon rechter Nico Venema is een zacht ogende man die zielsveel houdt van zijn Antilliaanse vrouw. Samen zorgen ze voor de twee kinderen van Shirley's zus Magda. In alle opzichten lijkt het een keurig gezinnetje met een vaste, bijna saaie, dagelijkse routine. Maar zodra Magda naar Nederland komt om haar kinderen terug te halen, gaat er een beerput open aan familiegeheimen vol geweld en onderdrukking. De zussen maken elkaar voortdurend zwart en Shirley ontpopt zich tot dwangmatig manipulator. Met een schok realiseert Venema zich dat hij zijn vrouw eigenlijk nauwelijks kent. Vastgebakken aan zijn neutraliteit als rechter en veroordeeld tot zijn positie als blanke buitenstaander in een Creoolse familie, zakt hij weg in mateloze twijfel.

De precieze culturele achtergrond van de personages in Papa's Song is eigenlijk van secundair belang. Het Papiamento dat ze spreken en hun huidskleur geven de karakters kleur, maar zijn ondergeschikt aan het eigenlijke, universele thema van de liefde. Gaandeweg ontstaat een kluwen waarin het verstikkende van familieliefde, het taboe van incest en de tragische misverstanden van een gemengd huwelijk door elkaar gaan lopen.

De meerwaarde van de multiculturele cast zit 'm in de confrontatie die erin schuilt. De personages uiten zich verschillend en beoordelen elkaars handelingen met andere maatstaven waardoor een web van misverstanden ontstaat. Maar dit is niet typisch voor Nederlands- Caraïbische relaties; Frans-Algerijns had net zo goed gekund. Het is de culturele kloof van het fundamentele verschil die het verhaal aandrijft. En waar die tragiek ophoudt en het drama van de fictie begint, blijft in Papa's Song in het ongewisse.

Papa's Song (S. Francken, 1999, Nederland), Ned.3, 23.35-1.08u.

( a d v e r t e n t i e s )