NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Sonja Barend had een kapotte grammofoonklassieker op bezoek, een Molukse jongere die twee weken in voorlopige hechtenis heeft gezeten wegens dreiging met geweld. Klassiek omdat ik dit soort gesprekken met politieke dreigers vaker heb meegemaakt.

De discussies over politiek geweld als reactie op het "structurele geweld" van de overheid speelden zich vooral af in de jaren zeventig. Zulke gesprekken raken in een lus. De interviewer wil praten over de dreiging met geweld, maar de geïnterviewde vindt dat geheel irrelevant voor het doel dat hij wil bereiken. "U dreigt toch?", vraagt Sonja. Gemeente-ambtenaar George Makatita, half verscholen onder een baseballpet, maakte wat brommende geluiden: "Waarom wordt de hele tijd over een (gewelddadig) imago gepraat, we praten over mensenlevens op de Molukken." Zijn ouders die hem in de studio voor het eerst zagen sinds hij was vrijgekomen, waren het daarmee eens. Door de dreiging met geweld was er eindelijk aandacht gekomen - niet voor de problemen op de Molukken, maar voor die dreiging zelf. Zelfs Prinsjesdag was ontwricht met extra beveiliging en grotere afstand van het publiek tot de gouden koets. Daar staat tegenover dat Makatita zonder die dreiging nooit bij Sonja en al die andere actualiteitenrubrieken was gekomen. De dreiging kan niet worden genegeerd, al had ik meer willen weten over het reële gehalte.

Het is het paradoxale effect van geweld: de gijzelingen in de jaren zeventig hebben de tragiek van de Nederlandse Molukkers op de publieke kaart gezet, maar tegelijkertijd het onbegrip versterkt. Ook gisteren was dat dubbele effect zichtbaar. Zelfs premier Kok gaat een avond praten met vertegenwoordigers van Molukse organisaties over hun familieleden die in Indonesië worden vermoord. Verstandig, er zou volgende keer zelfs een Molukker met het jaarlijks terugkerende legertje Nederlandse VN-waarnemers in New York meegestuurd kunnen worden. Maar komt dat gesprek naar aanleiding van de geweldsdreiging? Kok zal het nooit toegeven en daarom zullen Makatita en zijn vriend waarschijnlijk worden vrijgesproken. Zijn advocaat Hiddema zei dat Kok en Van Aartsen zullen worden gehoord over de vraag of de dreiging van twee jonge mannen hun besluitvorming heeft beïnvloed. Zo niet, dan hebben de twee jongeren de ministerraad niet gechanteerd. Nog een andere manier van aandacht trekken: bezetting van de interruptiemicrofoon in de Tweede Kamer. Dat deed Paul Rosenmöller van GroenLinks gisteren tot grote woede van CDA-fractieleider De Hoop Scheffer. Hem zag ik in Den Haag Vandaag gisteren alleen protesteren tegen de ruime tijd die zijn GroenLinkse rivaal toegemeten kreeg. Ook Den Haag Vandaag besteedde aan Rosenmöller verreweg het meeste aandacht. Hoewel De Hoop Scheffer de grootste oppositiepartij vertegenwoordigt, is Rosenmöller de échte oppositieleider. Hij is het snelst, geestigst en afwisselendst, terwijl De Hoop Scheffer zijn moeizaam tot stand gekomen vondsten nogal eens herhaalt in al die studiogesprekken. Rosenmöller domineert de televisie en het Kamerdebat. Een verbale pingpong-machine. Het CDA was gisteren te weinig in beeld. Maar zou Den Haag Vandaag het Belgische publieke omroepsysteem moeten volgen en iedere partij een evenredige portie tijd toemeten? Ik hoop toch van niet. Politieke uitzendingen zouden nog saaier worden dan ze al zijn. De wegblokkades waren visueel aantrekkelijker dan de miljardendebatten. In het mediaprogramma De Leugen Regeert reflecteerde truckvoorzitter K. Noordzij op de behandeling die hij had gekregen. Zijn gezicht zag ik afgelopen weken van rubriek naar rubriek gaan en overal mocht hij ongelimiteerd pleiten voor zijn zaak. Toch had hij klachten. Het woord "truckers" vond hij bot voor de verfijnde sector. De acties waren allesbehalve verfijnd. Uiteindelijk gaf hij toe dat hij "zeer redelijk" behandeld was en dat lijkt me het understatement van de week.

( a d v e r t e n t i e s )