NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

MICHEL KRIELAARS
De publieke omroep kent bar weinig goede kunstprogramma's. Je hebt natuurlijk De Plantage, het praatprogramma van de VPRO, waar op zondagmiddag reeds in de krant geprezen schilders, schrijvers of zangers zich opnieuw mogen laten bewieroken. En je had natuurlijk het kunstprogramma Kunstmest van de NPS dat door zijn lage kijkcijfers in zo'n identiteitscrisis verzeild raakte, dat het om het jaar van naam en presentator veranderde om tenslotte te worden opgeheven. Maar daarmee is het wel gezegd als je het over serieuze kunstjournalistiek op tv hebt.

De VPRO lijkt geen genoegen te nemen met die armoedige situatie en zendt vanaf vanavond eens in de drie weken een nieuw kunstmagazine uit, onder de merkwaardige naam Bonanza. De makers zijn van plan om het over 'visuele cultuur' in de meest brede zin van het woord te hebben: beeldende kunst, architectuur, vormgeving, mode, popmuziek en uitgaanscultuur. Over literatuur en klassieke muziek wordt vooralsnog gezwegen, maar dat kan veranderen.

De eerste aflevering van het programma is alleszins de moeite van het bekijken waard en bewijst maar weer eens dat tv een perfect medium is om het over kunst te hebben.

Vanavond biedt Bonanza een special over de Spaanse kunstenares Alicia Framis, die een paar jaar geleden de Prix de Rome won met haar 'menselijke sculptuur' van acrobaten op de Amsterdamse Dam. Framis' belangrijkste thema is de bestrijding van 'eenzaamheid in de grote stad'. Als ze aan het begin van het programma zegt ze dat ze zichzelf als 'dokter van een zieke wereld' beschouwt is de toon meteen gezet. Vervolgens zie je haar in Zürich, waar ze in een museum bezig is met het opbouwen van een ruimte voor workshops waar je met 'eenzaamheid' kunt leren omgaan. Ook komen voor- en tegenstanders van haar werk aan het woord. Op die manier krijg je langzamerhand een afgewogen beeld van wat Framis nu eigenlijk wil: de confrontatie aangaan met een wereld vol tegenstellingen en die tegenstellingen met elkaar verzoenen.

In een van haar laatste projecten, 'Remix Buildings', komt dat duidelijk tot uitdrukking als Framis een begraafplaats bouwt in het metrostation van het Parijse Châtelet. Hetzelfde doet ze met een crematorium in een shopping mall en met een ziekenhuis in een bioscoop. Zo wil ze de dood in het dagelijks leven aanwezig laten zijn en aldus de angst daarvoor wegnemen. Het heeft iets vreemds, dat is juist het boeiende van kunst.

Na afloop vraag je je af waarom een programma als Bonanza niet veel eerder is gemaakt. Zo moeilijk is het toch niet om serieuze kunstbeschouwing in een minidocumentaire te maken? Zenders als ARTE en Kunstkanaal doen het al jaren. Het enige dat de omroepbazen moeten beseffen is dat kijkcijfers er bij kunst niet toe mogen doen. De Bonanza-redactie moet zich maar gesteund voelen door de gedachte dat de Renaissance ook slechts door een handvol mensen mogelijk is gemaakt.

De VPRO had alleen wat meer lef moeten tonen door het programma niet tegen middernacht uit te zenden. Want nu krijg je toch een klein beetje de indruk dat ook bij de VPRO het 'Kunst omdat het moet'-gevoel van de TROS is doorgedrongen. Rick van der Ploeg zou er goed aan doen dáár nou eens een eind aan te maken.

Bonanza, Ned.3, 23.42-0.36u.

( a d v e r t e n t i e s )