'Mijn film moet iedereen beledigen'

Een van de meest spraakmakende films op het Filmfestival Venetië is het regiedebuut The Cell van regisseur Tarsem. Het is een combinatie van een sprookje en een horrorfilm.

Door DANA LINSSEN

VENETIË, 9 SEPT. Een griezelfilm van de Italiaanse horrorgrootmeester Dario Argento, gedraaid door Peter Greenaway, zo omschrijft de in India geboren regisseur Tarsem (1962) zijn regiedebuut The Cell. Het is een bonte, theatrale film, waarin Jungiaanse archetypen, de sprookjes van Moeder de Gans, Hindu-goden, wreed- Christelijke motieven en kauwgomplaatjes in een duizelingwekkende rondedans gemonteerd zijn. Een soort Se7en meets Being John Malkovich zou je het verhaal over een therapeute die door middel van een medisch virtual reality-programma binnendringt in de angsten, obsessies en wanen van een schizofrene seriemoordenaar ook kunnen noemen. Het script van The Cell dateert ongeveer uit dezelfde tijd als dat van Being John Malkovich, maar circuleerde vijf jaar in Hollywood, voordat het bij Tarsem terechtkwam. Gelijktijdig met zijn vertoning in het programma-onderdeel 'Dreams and Visions' op het Filmfestival Venetië, ging The Cell in Amerika in première. De bezoekcijfers waren overweldigend, terwijl de critici verdeeld raakten over de vraag of het wel van goede smaak (en fatsoen) getuigde om een seriemoordenaar te portretteren in een regen van roze kersenbloesemblaadjes.

"Ik hoop dat The Cell genoeg aanleiding geeft om iedereen te beledigen", lacht de voormalige reclame- en videoclipmaker (onder meer van het bekroonde Losing My Religion voor popgroep REM) tijdens een groepsinterview. "Ik kreeg een brief van een man die woedend was over de scène waarin er la Damien Hirst een paard in plakjes wordt gehakt. Hij beschuldigde me van dierenmishandeling. Toen ik naar hem toe ging om het uit te praten, bleek dat hij zelf een paard had. Zo reageert iedereen vanuit zijn eigen belevingswereld. Katholieken storen zich aan de piëta-scène, waarin de seriemoordenaar als lijdende Christus wordt afgebeeld. De studio wilde niet dat ik te diep in de obsessie van therapeute Jennifer Lopez dook om de seriemoordenaar te willen redden. Dat is het enige wat ik betreur aan de film. Dat ze te empatisch is geworden. Terwijl je ook aan haar motieven zou moeten gaan twijfelen. Oorspronkelijk had ik bedacht dat ze als studente een abortus had gehad, waardoor ze in haar latere leven geen normale relaties met mannen meer kan aangaan. Haar drijfveer om het kind in het beest te willen redden, zou zo ook iets tragisch hebben gekregen. In India heb ik gezien - en natuurlijk ben ik voor gezinsplanning - dat een al te rigide bevolkingspolitiek voor vrouwen vaak ingrijpende gevolgen heeft. Ook in Amerika trouwens. Voor veel carrièrevrouwen is het taboe om ook moeder te willen zijn."

Teveel filosofie of maatschappijkritiek moeten we trouwens niet in zijn film willen vinden. "The Cell is een popfilm, een duistere B- min-psychothriller met mooie beelden. De enige manier om een film te maken over een therapeute die rondwandelt in het onderbewuste van een seriemoordenaar, is door er een onrealistische, operateske film van te maken, want erg serieus kan ik zo'n thema niet nemen. Voor een deel beschouw ik hem óók als mijn toegangskaartje tot de speelfilmindustrie. Als je van de filmacademie afkomt is het erg moeilijk om aan de bak te komen. In de reclamewereld doe je ervaring en contacten op, en je kan laten zien wat je visueel waard bent."

De suikerzoete Bollywood-musicals en de animatiefilmpjes van de gebroeders Quay, noemt Tarsem zijn voornaamste inspiratiebronnen. "Maar eigenlijk ben ik een visueel ingestelde maniak. Als ik aan zoiets eenvoudigs als een moeder met een kind denk, dan zie ik niet één moeder met één kind, maar honderden, duizenden beelden voor me, van moeders in Japan en kinderen in Los Angeles. Die overdaad zie je ook aan mijn film. Je zult het misschien gek vinden, maar eigenlijk zou ik het liefste een film maken in de stijl van de Iraanse film The Circle die ik hier heb gezien. Heel sober en realistisch. Misschien moet ik dat maar eens proberen. Mijn leven gaat zo snel en hectisch tegenwoordig dat ik geen tijd meer heb om even stil te staan en aan een bloem te ruiken."

The Cell gaat op 12 oktober in Nederland in première.

( a d v e r t e n t i e s )