B E E L D :
Bij de beerput
Henk van Gelder
De porno kwam tegen half twaalf.
Het filmpje heette Monsterfotzen (wat het nog smeriger maakte) en
bleek vooral een klinische demonstratie van een vagina sucker te
behelzen - ongeveer zoals in die urenlange TelSell-programma's met
spullen die een probleem oplossen waarvan ik niet eens wist dat ik het
had. Ieder moment verwachtte ik zo'n stem met een nagemaakt Amerikaans
accent: "Wat een fantastische uitvinding, Jim!" Die kwam niet, maar even
later wel het commentaar van Kristien Hemmerechts, hoofdpersoon in de
eerste Zomergasten van dit seizoen. "Ik vind 't verschrikkelijk
om te zien", zei zij.
Verschrikkelijk om te zien? Hoe nu? Zomergasten was toch ooit
opgezet als een blik op de ideale tv-avond van een prominente
tijdgenoot? De gast mocht toch een verlanglijstje inleveren van zijn of
haar mooiste tv-herinneringen? En dat zou dan toch een aardig
zelfportret opleveren?
Nee, zo is het allang niet meer. Tegenwoordig wordt van de gast weinig
meer of minder verwacht dan een Thema. Over een ideale tv-avond gaat het
niet meer, en over mooi of niet mooi al helemaal niet. Bij twee andere,
inderdaad stuitende fragmenten - de aanschouwelijke vrouwenbesnijdenis
uit de recente documentaire Geschonden vrouwen en het meisje dat
ooit urenlang vastzat in de modder, ten overstaan van de camera's - liet
Kristien Hemmerechts zelfs weten dat ze even had weggekeken. Ik ook,
maar zij had die beelden uitgezocht, ik niet. Kristien
Hemmerechts wilde er Iets Mee Zeggen.
Dat bleek het duidelijkst toen Monsterfotzen voorbij was. Porno
is, zo zei ze, "een metafoor voor wat televisie doet". Porno wil beelden
die bewijzen wat er gebeurt. Porno is "het genre van de letterlijkheid".
En die kant gaat het met de televisie óók op. Televisie
wordt, omgekeerd, steeds meer een peepshow. Nog even opperde
Adriaan van Dis, die de hele avond mooi het midden hield tussen de
aangeversrol en de man die afstand hield, dat dit alleen maar
'academische praatjes' waren als excuus om een hoop viezigheid te laten
zien. Nee nee, het was haar ernst. Eigenlijk bleek het haar in alle
gekozen fragmenten te gaan om de grens tussen echt en onecht, de grens
tussen meeleven en voyeurisme, en de vraag wat er eigenlijk in de wereld
aan de hand is. "Tja", herhaalde Van Dis tegen middernacht die vraag,
"wat zou er aan de hand zijn?" En hij trok daar zo'n gezicht bij zoals
alleen hij dat kan, met het geaffecteerd opgetrokken neusje van iemand
die bij een beerput staat en toch zijn best doet geen stank in te
ademen.
De hang naar het Thema legt al sinds enkele jaren een zware last op het
ooit door de bedenker (Krijn ter Braak) zo luchtig bedoelde
Zomergasten. Interviewer en geïnterviewde zitten ieder met
een eigen agenda tegenover elkaar. De interviewer streeft een
psychologiserend gesprek na, terwijl de geïnterviewde klaar zit om
een openbaar college te geven, met fragmenten die daar precies in
passen. Elke vraag is eigenlijk een verstoring van het vooraf
uitgedachte betoog. In de eerste seizoenen liet de geïnterviewde
zich door de fragmenten nog verrassen, omdat ze al zo lang niet meer
gezien waren. Nu zijn ze vantevoren uit en te na met de gast
doorgenomen.
En toch vond ik deze eerste aflevering levendiger dan veel andere
Zomergasten van de laatste jaren. Misschien kwam het omdat
Kristien Hemmerechts open stond voor de tegenwerpingen van Van Dis,
zodat er af en toe iets van een discussie ontstond die aanstekelijk
werkte. Natuurlijk, op het kwalijke quasi-fatsoen van Robert ten Brink
in All you need valt niets af te dingen. Maar hoe zit het met de
integriteit van de camera die opnamen maakt van een geestelijk
gehandicapt meisje dat op een camping met haar imaginaire baby speelt?
En hoe verhoudt de opdringerigheid van de camera in Geschonden
vrouwen zich met de schanddaad van de besnijdenis? Boeiende vragen.
Zou de VPRO trouwens nog eens iets méér kunnen vertonen
uit het VRT-programma In de Gloria? Het satirische
scènetje dat we gisteravond te zien kregen - met een soort Ralph
en Thea Ternauw die aan anale seks gaan doen - suggereerde dat mij tot
dusver iets heel leuks is ontgaan.