NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

H.J.A. Hofland
De zomer is de tijd van de invallers: vreemde bestuurder op de tram, vreemde portier achter de balie, vreemde televisiecriticus. Ik kijk een week televisie en schrijf voor de krant wat ik ervan vind. Het is een eigenaardig beroep, want iedereen vertelt op de zaak al iedere ochtend wat zij/hij van de vorige avond vindt. Ik ben een uitzondering omdat ik, behalve het nieuws, de afgelopen tien jaar praktisch geen televisie heb gezien. Dit bij wijze van introductie.

Paul Rosenmöller had onder toezicht van RKK/KRO voor het programma Kruispunt drie dagen in het Franciscaner klooster bij Megen in Noord Brabant gelogeerd. Uit de aankondiging in de gids maakte ik op dat het een godsdienstig-politiek Big Brother zou zijn, maar dat was het niet. De leider van GroenLinks was één dag gebleven en 's avonds weer naar huis gegaan. Jammer, want als je drie dagen met elkaar in een klooster bent opgesloten, kom je als politicus misschien vlugger tot de bekentenissen, die je in de Tweede Kamer niet doet.

Rosenmöller had het gevaar vermeden. Hij was even komen aanwippen. "Laat ik heel eerlijk zijn", zei hij tegen het einde van het half uur. "Dit is onderdeel van mijn werk." Vanzelfsprekend. De politicus bestaat bij de gratie van zijn bekendheid. En nu kom ik tot mijn eerste spijker op laag water. Waarom heel eerlijk? Wat is het verschil tussen eerlijk en heel eerlijk? Dat de heel eerlijke mensen uit politiek Den Haag komen. Dat is al tientallen jaren zo. De eerste die ik het heb horen zeggen is Hans Wiegel. Nu dus Rosenmöller in het klooster.

De monniken beantwoordden aan wat je je van monniken voorstelt: aardige, eenvoudige mannen met een onschuldige oogopslag. Ze maakten zich zorgen over de mensen buiten het klooster die - ik vat het samen - steeds meer het slachtoffer werden van de waanzinnige haast en heb- en genotzucht waaraan de wereld zich overgeeft. Eén broeder werkte onder de verslaafden, bij de blowers en de spuiters. Als kiezer dacht ik: nu komt het gedoogbeleid ter sprake. Die kans werd niet gegrepen. Het geprek kwam op de condooms. De broeder had critiek op de Paus. Ik verwachtte dat Rosenmöller iets over abortus zou zeggen. Misschien heeft het op zijn lippen gelegen maar het kwam er niet overheen. Hij zei iets (tweede spijker) over "de gehoorzaamheid naar Rome" (in plaats van aan Rome. Naar Rome toe had ook gekund, als proeve van politiek-Haagse taalvernieuwing. Wie verzint dat toch?).

In de kloostertuin werd verder over de noodzaak van "een stuk onthaasting" gesproken. Een monnik zei, met een mengsel van glimlach en zorg: "Je moet de geest de gelegenheid geven, het lijf in te halen." Rosenmöller kende het vraagstuk: 'Drukdrukdruk!' Van tijd tot tijd werden de gedachtenwisselingen onderbroken door kalmerende godsdienstige muziek. Ik dacht aan het altijd mooie en interessante programma van Wico Clemens, Laudate, dat tegelijkertijd op Radio Vier werd uitgezonden. Als ik dat eens aanzette en het geluid van de televisie uit? Dan kreeg ik het ook drukdrukdruk.

Het bezoek liep op zijn eind, er werd afscheid genomen, met de accolade. Het beste dan! Okee. Ja, okee! Nog meer okee. Zou de heilige Franciscus van Assisi het horen? Voor hem hoopte ik dat hij naar een ander programma zat te kijken.

Waar had ik naar gekeken? Naar een aantal aardige mensen, ongetwijfeld. Rosenmöller, had ik in dit half uur geleerd, is van katholieke huize en ook nog misdienaar geweest. Geen gedachte hadden ze onder woorden gebracht die de moeite van het onthouden waard was. Niets had ik geleerd over het kloosterleven, niets over de dilemma's van een politicus die iedere dag zijn doelstellingen moet verzoenen met het bereikbare (wat bij iemand van GroenLinks misschien moeilijker zou zijn, veronderstelde ik, dan bij de routineurs van Paars). Het was, als ik het heel eerlijk moet zeggen, niet veel meer dan een half uur courante prietpraat. Waarom doen ze het?

( a d v e r t e n t i e s )