NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

HANS BEEREKAMP
Aan familiebijeenkomsten gaan soms zenuwachtige taferelen vooraf. Heeft dat kind geen broek zonder scheur? Zit mijn make-up wel goed? Komt het feestvarken er al aan?

Santiago wordt 55 en zijn moeder, vrouw, kinderen, en iets later broer en schoonzus zitten allemaal klaar aan de ontbijttafel. Maar het merkwaardige is dat er geen enkele feestelijke begroeting plaatsvindt. Nog vreemder: na een paar minuten zegt de jarige Job dat hij een andere zoon wil. Deze is te dik en draagt een bril.

Familia, het debuut uit 1997 van de Spaanse regisseur en scenarist Fernando León de Aranoa, heeft maar één enkel idee als drijvende kracht. De één laat een clown op zijn verjaardag komen, de ander een stripper, maar Santiago heeft een gezelschap acteurs ingehuurd om zijn familie te spelen. Ze mogen improviseren, maar hun rol ligt tot in detail vast. Santiago controleert voortdurend of ze wel weten waar ze in 1975 op vakantie zijn geweest.

Niet alleen blijkt niet iedereen even rolvast, er speelt ook van alles tussen de acteurs onderling. Zo worden Santiago's vrouw en broer vertolkt door een kinderloos echtpaar dat tussen de festiviteiten door zijn eigen versie van Who's Afraid of Virginia Woolf? ten beste geeft. En de oudste zoon en de dochter gebruiken de siësta voor een potje pseudo-incest.

De bedoelingen van León de Aranoa met Familia worden nooit helemaal duidelijk. Eerst denk je dat hij wil aantonen dat er in families veel geacteerd wordt. Dan vermoed je dat hij iets wil zeggen over de spanningen op een filmset tussen acteurs en hun rollen. En uiteindelijk blijft er, mede door de jolige muziek van Stephane Grappelli, weinig meer over dan een ouderwets potje schmieren door kokette acteurs rond een vondst die te mager is om anderhalf uur te blijven boeien. Zelfs de komst van een toevallige passante met een lekke band leidt slechts tot een ontknoping, die je ver van tevoren kon zien aankomen.

In economisch opzicht bloeit de Spaanse cinema, mede door gerichte protectiemaatregelen van de overheid, als zelden tevoren. Veel van die nieuwe Spaanse films worden ten onrechte in het buitenland als interessant werk gezien, terwijl thematiek, conventionele vormgeving en quasi-authenticiteit in het acteren daar toch weinig aanleiding toe bieden.

Familia (Fernando Léon de Aranoa, 1997, Spanje), Ned.3, 22.57- 0.32u.

( a d v e r t e n t i e s )