NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Het televisieseizoen is dit jaar wat langer uitgevallen dan vorig jaar maar deze week heeft ondanks de regen definitief de lethargie van herhalingen ingezet. Helaas wordt niet elke herhaling als zodanig aangekondigd zodat je pas na een paar minuten als kijker déj vu ervaringen krijgt.

Gisteren de laatste uitzending van het North Sea Jazz Festival dat dit jaar zoals alle andere festivals wéér voller en groter was. Dan is het echt zomer. In een van die mooie uitzendingen zag je drie wijze saxofonisten samenscholen in muzikale conversatie. Ze houden elkaars grepen en ritmes scherp in de gaten. Het lijkt me bijzonder, je voelt de richting die de ander ingaat, loopt er dan een paar akkoorden op mee, wandelt zelf een zijpad in, de anderen volgen weer waarop een derde een sprintje trekt. Zoals drie mannen die vrolijk buitelend, springend, salto's makend, jonglerend over een grasveld gaan.

Zomer is ook de Tour en Big Brother Ruud die de Prins Carnaval van RTL is. De masseur mag in RTL's Tournieuws commentaar leveren, ook tijdens de rustdag. Hij laat zijn haar weer donker uitgroeien. Rond een beginnend tonsuur ontwaarde ik dun zwart haar naar buiten omkransd met de oude blonde Big Brother feestlokken die langzaam verdwijnen. Over een paar maanden is er weer een nieuwe Big Brother serie en een nieuwe Ruud maar zo hoog als vorig jaar zullen de kijkcijfers niet meer zijn. De Amerikaanse versie van Big Brother is jammerlijk aan het floppen. Niet alleen de kritiek vindt het saai ("het leven in de hel van Ikea"), ook de kijkers hadden begin deze maand al binnen het eerste uur al bij miljoenen afgehaakt. Zelfs een van de deelnemers had zich openlijk afgevraagd of de kijkers hier wel in geïnteresseerd konden zijn. Ieder volk heeft zijn eigen tempo op de televisie en het Amerikaanse tempo ligt hoger dan het Nederlandse.

Een van de wekelijkse portretjes in Urbania, een stadstriptiek ging over een man die de ondankbare taak had om in Rotterdam op flatdaken duiven te vangen en te doden. Met hun enorme zoutzuurproductie maken deze vliegende ratten het verblijf op flatbalkons onmogelijk. De wapperende was en meubilair worden verteerd door wit-groene guano. Toch zien veel stadsmensen het vlees liever groeien in de supermarkt en hebben ze principiële bezwaren tegen het doden van dieren zodat de duivenvanger regelmatig wordt bedreigd met uitroepen als "ik maak je af". Ik zag de man, een slanke donkere hindoestaan met lang dik haar, een oorbel en de mooie achternaam Ajodhia op een dak van een hoog flatgebouw, pittoresk langs de brede, drukbevaren Rotterdamse Maas een val met duiven leeghalen. Sommigen zeiden dat zwarte piet op het dak zat. Ajodhia had zelf ook twijfels over zijn werk. Zijn vrienden noemen hem "de terminator". Voordat de duiven de gaskist in gingen, deed hij altijd een schietgebedje: "Oh God vergeef me voor wat ik doe. 't Is mijn werk." In het Hindi. "Ik hoop dat dat het dan goed genoeg is", zei hij berustend. Interessant was ook zijn hobby, grote auto's. Hij liet zijn met leren stoelen beklede Mercedes zien, een van de twee in zijn bezit. "Heeft alles, airco, elektrische ramen"', zei hij trots. "En klokker voor flitsapparaten". Wat is dat, vroeg ik me af. Een anti- politieschild, een snelheidsradarzoeker? Helaas leggen de verslaggevers van Urbania altijd net te weinig nieuwsgierigheid aan de dag voor details. Dat is een van mijn bezwaren tegen dit kleurrijke programma. Tantaluskwellinkjes.

Hij zei ook dat de sociale dienst voor hem "niet opschiet" omdat hij twee kinderen had. Zou het wel opschieten bij kinderloosheid? Een derde fascinerende uitspraak: op zijn veertigste wilde hij "alles voor elkaar hebben". Kun je als kleine man ook cashen? Of was hier sprake van het vroege WAO-pensioen? Zijn uitleg: "áls ik werk, wil ik voor mezelf werken" liet vele vragen open. Wat mij betreft had het langer kunnen doorgaan, een Stadsdyptiek dus.

( a d v e r t e n t i e s )