NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

MARC LEIJENDEKKER
Welke Italiaanse voetballiefhebber kent ze niet, Mario Mattioli en Donatella Scarnati. Mattioli is presentator bij Rai Sport. Misschien niet zo'n levende tv- legende als Bruno Pizzul of Giampiero Galeazzi, maar wel een van de vertrouwde gezichten in de huiskamer. En de frle Scarnati is door haar werk voor het journaal van Rai Uno de bekendste vrouwelijke sportjournalist van Italië geworden.

Nederlandse equivalenten zouden Theo Reitsma en Annette van Trigt kunnen zijn. En die zouden zich vlak voor de EK-finale als heethoofden hebben gedragen? Kom nou, denken de meeste Italianen. Zo kennen we ze niet. Daarom begrijpt niemand hier waarom de zeven leden van de Rai-ploeg zo lang moesten worden vastgehouden. De advocaten van de Rai hebben laten weten dat zij midden volgende week een formele aanklacht zullen indienen, namens alle zeven betrokkenen.

De twee journalisten hebben niet het gevoel dat de affaire minder belangrijk zou zijn gevonden als het om minder bekende vakbroeders zou zijn gegaan. De Rai is een instituut in Italië, maar dat telde dit keer niet mee, zegt Scarnati. "Het ging erom dat wij als journalisten eerst ons werk niet mochten doen en daarna onbegrijpelijk hard zijn behandeld. Het gaat om het recht van journalisten om gevrijwaard te zijn van onredelijke ingrepen door de beveiliging." En Mattioli: "Het gaat er mij niet eens om dat ik journalist ben. Je mag geen mens op zo'n manier behandelen."

Scarnati was, na de controles maandag in een ziekenhuis in Antwerpen, dinsdag al weer aan het werk, om te berichten over het aftreden van bondscoach Dino Zoff. Maar Mattioli blijkt in een telefoongesprek zwaar aangeslagen. Somber somt hij zijn medische dossier op: drie gekneusde ribben, een lichte hersenschudding, een ontwrichte schouder, en een bloeduitstorting bij het strottenhoofd die het praten ernstig belemmerd.

"Ik was alleen maar even de studio uitgelopen om tegen mijn collega's buiten de opstelling te vertellen die we net hadden doorgekregen", vertelt Mattioli. "Tegen de kijkers had ik gezegd: tot tien over zeven. Ik wilde me er eerst ook helemaal niet mee bemoeien, het was mijn cameraman niet." Hij vertelt dat de situatie escaleerde toen een man van de beveiliging in het Engels zei dat die "shit-Italianen zonder benen" maar beter konden terugkeren naar Italië. De Italianen bestrijden niet dat ze door wilden filmen, ondanks het verbod van de stewards. "Dat was geen zone waar je niet mocht filmen", zegt Scarnati. "Dat verbod was onzin, machtsmisbruik." Mattioli zegt dat hij na verbale protesten door een paar man werd weggeleid. "Vlak daarna gooide een man (een steward, zo blijkt uit de tv-beelden, ML) mij tegen de grond. Daarbij ging mijn arm uit de kom. Het deed vreselijk pijn, en ik schreeuwde het uit. De politie dacht dat ik uit protest zo schreeuwde toen ze me wegvoerden. Gelukkig waren er bij de arrestanten twee donkere jongens, opgepakt wegens diefstal. Die hebben mijn schouder weer goed gezet, en in het ziekenhuis in Antwerpen bleek dat er grote schade is aan pezen en spieren. De agenten hebben helemaal niet meer naar me omgekeken."

Allebei zeggen onmenselijk te zijn behandeld. Mattioli klaagt dat hij vijf uur in een piepkleine kooi in een arrestantenwagen vast heeft gezeten en zijn Cartier, een cadeau van zijn vrouw, kwijt is. Scarnati vertelt dat de gearresteerde cameraman veel te kleine handboeien om kreeg die de circulatie in zijn handen belemmerde. Zelf mocht ze tussen elf en twaalf uur haar cel van één bij één verlaten, uren eerder dan de anderen, omdat ze aan claustrofobie lijdt en dreigde flauw te vallen. En dat alles, onderstrepen beiden keer op keer, alleen maar omdat ze hun werk wilden doen.

Ze geloven niet in een wraakactie wegens de halve finale tegen Oranje. "In het half twee journaal had ik nog gemeld dat er affectueze vijandigheid was", zegt Mattioli. Meer plagerijtjes dan ernst. Scarnati: "Er was een enorme spanning, kennelijk door een slechte organisatie. Dat was om tien uur 's ochtends al te voelen, maar het werd steeds erger. De stewards werden steeds antipathieker en de beveiligingsmensen waren veel te nerveus. Misschien omdat de koningin er was, en een aantal presidenten."

Voor Mattioli is het een trauma: "Ik ben nu twaalf jaar journalist, maar als ik terugdenk aan wat er is gebeurd, krijg ik de tranen in mijn ogen."

( a d v e r t e n t i e s )