NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

HANS BEEREKAMP
Net als de vorige week overleden acteur Coen Flink zijn regisseur Frans Weisz en scenarioschrijver Chiem van Houweninge zo ongeveer in het theater geboren. Hun gemeenschappelijke telefilm Storm in mijn hoofd gaat over de dood van een toneelspeler, de door Flink, nogal naakt aandoend zonder zijn onafscheidelijke baardje, vertolkte Lucas Bron.

Tijdens een brand ziet Bron in een flits van ruim een uur zijn leven opnieuw aan zich voorbijgaan, terwijl zijn zoon Petja (Pierre Bokma) hem vergeefs probeert te redden. Natuurlijk nemen de herinneringen en hallucinaties van Bron de vorm aan van toneelscènes, uit stukken van Tsjechov of Een midzomernachtsdroom, Cyrano de Bergerac, Don Quixote. Hij kijkt er zelf naar, in gezelschap van de zoon die geen acteur wilde worden, en die hem helpt orde op zaken te stellen en dichter bij zichzelf te komen.

Storm in mijn hoofd is niet alleen een beeldschone theaterdroom, vormgegeven door drie toneelkinderen en een cameraman (Goert Giltaij) die de theatrale fantasieën een ouderwetse betovering wist te geven. Het is ook een afscheidshommage aan Coen Flink, die na zijn keuze voor televisie en film gezworen had nooit meer op de planken te staan. Door een geniale vondst is het nog iets anders geworden: Petja zegt 'voor de stilte te hebben gekozen'. Hij is gebarentolk en dramadocent van dove kinderen. Ook zijn vrouw Mathilde (de dove actrice Suzanne Davina) leeft noodgedwongen in de stilte. De consequent doorgevoerde parallel tussen gebarentaal en theater onthult een thema, dat misschien nog belangrijker is dan de geheimen rond de dood van Brons vrouw Meriam, door Will van Kralingen voortreffelijk gespeeld als een in waanzin vervallen actrice.

Dat thema is het communicatieprobleem, dat doven en acteurs gemeen hebben, en waar beide met dramatische middelen een oplossing voor zoeken. Bron kan niet gebaren, zijn zoon wil niet acteren, maar beiden veruiterlijken hun gevoelens in een poging het onzegbare uit te drukken. Als in elke droom kijkt Bron naar zichzelf, maar kan niet ingrijpen. Hij zit achter glas, en heeft zijn leven lang waarschijnlijk niet geweten hoe hij moest leven, behalve op het toneel. En in die ene sleutelscène aan het slot van het leven van zijn vrouw, die hij in zijn eigen laatste uren met moeite reconstrueert.

Heel knap bedacht Weisz pregnante beelden om het thema van de angst om niet gehoord te worden, ook visueel uit te drukken. Terwijl Mathilde buiten het brandende huis een brandweerman probeert een briefje te laten lezen dat door het bluswater onleesbaar is geworden, vloeit binnen de inkt weg van de regieaanwijzingen in de droom van Bron. In zijn herinnering beziet hij de waanzin van zijn vrouw in de psychiatrische inrichting door een glazen ruit, zonder geluid. En slechts bij hoge uitzondering, getolkt door zijn zoon, lukt het in een paar magische seconden om op toneel de waarheid over het voetlicht te brengen.

Storm in mijn hoofd is een complexe film, met een bijna ouderwets aandoende liefde voor de macht en de onmacht van het theater. Wie het werk van Frans Weisz een beetje kent, begrijpt dat hij in zo'n film gedijt als zelden tevoren. En zelden ook heeft een acteur zo vorstelijk afscheid kunnen nemen als Coen Flink.

Storm in mijn hoofd (Frans Weisz, Nederland, 2000), Ned.3, 20.34- 22.00u.

( a d v e r t e n t i e s )