INDIËRS HEBBEN EEN talent voor ICT, de informatie- en communicatietechnologie van het internettijdperk. Dankzij een uitgebreid netwerk van hoogwaardige opleidingen, gecoördineerd door het National Institute of Information Technology, dat jaarlijks tienduizenden jonge programmeurs aflevert, beschikt India over een reservoir aan ICT- specialisten. Ze kunnen in de bloeiende Indiase computerindustrie terecht, maar ze zoeken ook hun geluk elders. Silicon Valley draait voor een belangrijk deel op Indiase programmeurs, succesvolle dotcom- ondernemingen in Amerika zijn opgericht door Indiërs.

De talenten van Indiase ICT'ers zijn eindelijk ook tot West-Europa doorgedrongen. Begin dit jaar kondigde bondskanselier Schröder aan dat hij de nijpende tekorten aan IT'ers in Duitsland wilde oplossen door tijdelijke arbeidscontracten te verstrekken aan zo'n 20.000 buitenlandse IT-specialisten, voornamelijk uit India. Het leidde tot een fikse politieke rel toen de vakbonden en de oppositiepartij CDU zich daar luidruchtig tegen verzetten. Er werden heftige argumenten uitgewisseld, de media stonden bol van kritische meningen. De bonden waren gekant tegen de import van buitenlandse werknemers zolang er nog zoveel Duitse werklozen waren; de CDU betoogde met een oog op het anti vreemdelingensentiment dat de Duitse regering geen Indiërs moest importeren, maar meer in zijn eigen kinderen moest investeren onder het motto Kinder statt Inder.

In Nederland heeft minister Vermeend (Sociale Zaken) de kwaliteiten van Indiërs ontdekt. Op verzoek van de Nederlandse ICT-sector is hij bereid enige duizenden informati ci uit India te werven. Ook hier: nijpende tekorten aan IT'ers, gebrekkige opleidingen van de lokale bevolking - Indiërs mogen als moderne koelies de gaten vullen. Daarmee capituleert de Nederlandse overheid voor de tweede keer in korte tijd voor een falend arbeidsmarktbeleid. Eerder werd besloten om verplegend personeel te werven in de Filippijnen en Zuid-Afrika. Anders dan in Duitsland maken noch de media, noch de politiek zich er hier druk om. Ten onrechte.

DE ARBEIDSIMPORT lost wellicht de zorgen van de personeelschefs van IT-bedrijven op, maar deze roept ook vragen op. Ten eerste: hoe is het met de Nederlandse beroepsopleidingen gesteld en waar zijn die anderhalf miljoen inactieven gebleven? Het beroep op buitenlandse arbeidskrachten is een bewijs van onvermogen voor het sociale-zekerheidsstelsel. Ten tweede: vormen werkvergunningen voor Indiërs de ontwikkelingshulp in het dotcom-tijdperk? Waarom stimuleert de overheid IT-bedrijven niet om bepaalde arbeidsin tensieve bedrijfsactiviteiten naar Bengalore of Hyderabad te verplaatsen? Dat kan heel goed. Een derde vraag is hoe de tijdelijke immigratie zich verhoudt tot het nationale vreemdelingenbeleid. Met tienduizenden per jaar worden asielzoekers binnengelaten voor een moeizame toelatingsprocedure. In de meeste gevallen beschikken ze niet over kwaliteiten wat opleiding of werkervaring betreft die aansluiten bij de Nederlandse arbeidsmarkt, en tijdens hun langdurige verblijf in de opvangcentra gebeurt er helemaal niets om daaraan wat te doen.

Nu het besef doordringt dat veel asielzoekers economische migranten zijn, wat op zichzelf begrijpelijk is gezien de erbarmelijke omstandigheden in de landen die ze achterlaten, en er gericht buitenlandse arbeid gerekruteerd gaat worden, is het de hoogste tijd voor contacten tussen de arbeidsbureaus en de IND. Nederland moet niet uitsluitend bezig zijn met de hiaten van het vreemdelingenbeleid, maar durven nadenken over een verstandig immigratiebeleid.

Zie ook:

Duitsland gaat IT-yuppen van buiten EU importeren (15 maart 2000)

( a d v e r t e n t i e s )