NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

ELLEN DE BRUIN
American Heart is het soort film waarbij je je na afloop realiseert dat het licht in de kamer nog uit is. En eigenlijk kan je je dan niet zo goed meer voorstellen dat er überhaupt nog ergens licht bestaat. Zelfs de verfmengmachine van de klusgigant krijgt het niet zwarter dan dit.

Jack (Jeff Bridges) komt net uit de gevangenis en begint een nieuw leven. Dat wil hij graag alleen doen, maar hij blijkt voor zijn 15- jarige zoontje te moeten zorgen, dat verder nergens terecht kan. Nick mag uiteindelijk op een matras op de grond slapen aan het voeteneind van zijn vaders bed, in de slordige kamer die Jack gehuurd heeft. Maar dat is aanvankelijk dan ook alles. "Ik ga naar mijn werk, jij gaat naar school", zegt vader na de eerste nacht. "Welke school?" vraagt Nick. "Zoek er maar een", zegt vader en fietst weg.

Die school wordt niks en Nick wordt al gauw opgenomen in een groepje kinderen dat altijd maar op straat rondhangt, als ze tenminste niet naar hun moeder gaan kijken die in een roodverlichte bar danst in haar ondergoed. Jack vindt het niet zo heel erg als zijn zoontje een avond niet thuis is; dan kan hij zelf tenminste rustig een dame uit de kroeg mee naar huis nemen zonder dat hij Nick met wat geld op de gang hoeft te zetten.

Het is opvallend hoe braaf Nick ook als straatjongetje blijft - een engeltje met een engelengezichtje en engelengeduld. Hij gaat zijn vader een broek brengen als die 's nachts dronken in zijn ondergoed ukelele staat te spelen in een telefooncel. En als hij een verrekijker van zijn vader krijgt, maakt hij zich meteen zorgen om de huur. De manier waarop hij alle gedrag van zijn vader tolereert, is zo gruwelijk om te zien, dat je hoopt dat hij eens een keertje ontzettend kwaad wordt. Maar als dat dan eindelijk gebeurt, is dat weer zo erg, dat je wenst dat je het nooit gehoopt had.

Als je er achteraf over nadenkt, is er best wat kritiek te geven op American Heart. Het einde is nogal gedramatiseerd. Het is trouwens helemaal wel erg veel ellende bij elkaar. Maar aan de andere kant: regisseur Martin Bell maakte eerder de documentaire Streetwise over straatjongeren in Seattle, dus we kunnen ervan uitgaan dat hij weet waar hij over filmt. In het echt gebeuren er waarschijnlijk nog wel ergere dingen. Bovendien: American Heart is helemaal geen film om achteraf kritisch over na te denken. Het is een film om te verdrinken in Tom Waits-muziek en whisky, om daarna naar bed te gaan zonder dat je eerst het licht nog hebt aangedaan.

American Heart (Martin Bell, 1993, VS), VRT, 22.05-0.05u.

( a d v e r t e n t i e s )