NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Twee keer zag ik gisteren de Brusselse burgemeester F. De Donnéa op de televisie optreden met tegenovergestelde conclusies over het voetbalgeweld in zijn stad.

Tegenover Netwerk relativeerde hij de rellen: "Ik heb veel meer vrees voor een betoging van kwade boeren dan voor wat er nu gebeurd is. Omdat men de tv-beelden heeft kunnen uitzenden, heeft men ons in de kijker gesteld." In Brussel was hij nu eenmaal het een en ander gewend en rellen van boze boeren vond hij erger. Maar in een op de Belgische televisie uitgezonden Britse documentaire betitelde hij de hooligans met ingehouden woede als 'beesten'.

Het verschil tussen beide uitzendingen geeft het dilemma voor de autoriteiten en de televisie weer. Maakt de televisie het niet groter en sensationeler dan het is? Stampij en publiciteit is het oogmerk van de supporters. Anderzijds kunnen 921 arrestaties, 464 deportaties, een hooliganjacht op allochtonen, kapotte ruiten, verwoestingen en een traangasgranaat in een overvol café niet worden genegeerd. De sprekers in Netwerk, onder wie ook een directeur van de Europese Kampioenschappen vonden het meevallen. EK-directeur H. Been vond het geweld iets van alle tijden. Hij sprak over de camera's die 2000 jaar geleden al in de Romeinse arena stonden opgesteld zodat het publiek naar het voetbalgeweld kon kijken. Ik moet Cicero en Tacitus er toch eens op naslaan, want ik wist niet dat de oude Romeinen zo lang voor Nipkow al over die technologie beschikten. Voetbalschrijver S. Kuper vond voetbalgeweld "een vrij onbelangrijk probleem dat wij met zijn allen flink hebben zitten op te kloppen".

De Britse documentaire England's Shame deed niet aan weging, maar had de supporters overal gevolgd met een verborgen camera. De bewering van de Britse regering dat er slechts enkele bekende hooligans bij betrokken waren, werd meteen gelogenstraft. Politiemensen herkenden in de opnamen veel zware, ultrarechtse jongens die na talloze veroordelingen van de rechter een reisverbod hadden gekregen. Sommigen pochten hoe ze over de grens naar binnen waren geglipt. Ik zag de Engelsen racistische liederen brallen in een Amsterdams café. Nederlandse Oranje-supporters ontdekten gauw dat met deze jongens niets te vieren viel. In Eindhoven werden hun liederen overstemd door muziek die volgens politie-instructies uit versterkers over het plein schalde.

In een Belgisch café gebruikten ze bier en cocaïne, een gewelddadige combinatie. Ze maakten obscene gebaren naar Turken, scholden hen uit, zongen "I would rather be a Paki than a Turk" op de wijs van "singing yaya yippee yippee yay", en voeren uit tegen de IRA, het populaire doelwit van ultrarechts Engeland. Of het verschil in geweld in Eindhoven en in Brussel uitsluitend te wijten was aan een verschil in politieoptreden vraag ik me af. Ik vermoed dat de Turken, toch al geen grote drinkers, zich in Eindhoven hebben ingehouden. Overal in Nederland toonden feestende Turkse supporters hun beschaafdheid. Brussel is anders dan Eindhoven een echte immigratiestad en je zag hoe de Engelsen hun best deden allochtonen te provoceren. Wereldstad Brussel is moeilijker stil te leggen voor voetbal dan het kleine Eindhoven. Naar voetbal taalden de echte hooligans niet, wel naar de extase van massaal geweld. Een voetbalvandaal, ook bekend bij de Britse politie, sloeg een Turk uit een stilstaande auto en achtervolgde hem door de menigte. De arme man rende voor zijn leven. Na twee uur kat- en muisspel werden de hooligans in een paar smalle stegen samengedreven. Gewone omstanders stonden in kostuum of mantelpak te huilen van het traangas. De politie gooide een traangasgranaat in een café en kotsend en halfblind kwamen er meer dan honderd mensen naar buiten die allen werden gearresteerd en afgevoerd. Waren dat allemaal hooligans? Het meest effectief was het optreden van het Engelse voetbalteam dat verloor zodat de Engelse hooligans op het continent niets meer te zoeken hebben.

( a d v e r t e n t i e s )