NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Zaterdagavond zag ik een jonge vrouw, het rossige haar in staartjes, met een tas vol papieren van het centrale plein in Charleroi panisch wegrennen voor de gepantserde politietruck, maar ze kwam middenin de harde straal van het waterkanon terecht.

Ik heb de scène wel vier keer teruggedraaid. Onder het watergeweld maakte ze een dubbele buiteling, kwam tegen een paaltje tot stilstand, haar papieren en spulletjes vlogen meters verder. Was ze van de pers of liep ze boodschappen te doen op een zaterdagmiddag? Haar enkele aanwezigheid had haar medeplichtig gemaakt. Zij was een van de vele onschuldige slachtoffers van dit voetbal-evenement, waar ten bate van amusement voor de massa's de grenzen van de rechtsstaat worden opgezocht. Veel mensen moeten ten onrechte voor hooligan zijn aangezien. "Om er twee te pakken, gingen ze achter iedereen aan", klaagde een Britse supporter. Journaal-sterverslaggever Gerri Eickhof legde het verschil met de politie-aanpak van Eindhoven uit. De politie van Charleroi deed eerst helemaal niets en pas toen het helemaal uit de hand liep, greep ze keihard in. Dat is de gallische manier. In evenementenbierstad Eindhoven liep de politie van het begin massaal tussen de supporters te praten en empathisch te gedogen en er gebeurde bijna niets. Maar Duitsland-Engeland werd algemeen gezien als de zwaarste risico-wedstrijd en een dergelijke voorspelling in de media komt meestal uit, al was het alleen maar omdat de supporters de kijkers niet willen teleurstellen. Door amok te maken bij het massaal bekeken voetbal kunnen groepen losgeslagen mannen wereldwijd bekend worden. Voetbalvandalen doen het voor de media-aandacht, dat is vaak onderzocht. In een wereldwijd vertoond shot zag ik Britten de zondagochtend naast een grote beker bier de tabloid-kranten lezen, die in dikke zwarte koppen hoog opgaven van hun daden, en dat is typerend. Een flinke rel verhoogt ook de oplagen en de kijkcijfers. En de vandalen kunnen napraten en elkaar aanwijzen, waar op het slagveld zij zich bevonden. In het Journaal-verslag was te zien dat het plein vergeven was van de camera's die wachtten op de confrontatie. Al die internationale aandacht verhit de gemoederen. Daar komt bij dat Britse criminele extreem-rechtse organisaties aanhang hebben verworven onder supporters. Eerder dit jaar werd dit in een Britse documentaire met verborgen camera, MacIntyre Undercover, uit de doeken gedaan. Als een generaal met mobiele telefoon dirigeerde de ultrarechtse leider Andy Frain zijn troepen naar Britse stadions. Een rassenrel, zoals in Brussel afgelopen weekeinde, komt goed uit. Om zoveel boze, Marokkaanse jongeren met knuppels op de been te brengen moeten de Britten flink hebben gejend. "De migrantenjongeren wilden hun vrouwen wreken die de vorige dag gepest waren geweest", zei de burgemeester van Brussel zondag. De voetbalkampioenschappen in Frankrijk waren door Duitse racistische organisaties gebruikt om internationaal naam te maken.

Moet de camera afzijdig blijven van dit soort rellen om medeplichtigheid te vermijden? Het lijkt me nuttig om uit te leggen wat de kijker ziet. Afgelopen donderdag schakelde RTL Nieuws live over op een relletje in Eindhoven, maar een even verstandige als ervaren verslaggever wist al te zeggen dat het niet zoveel voorstelde. Ook de toon van Eickhof stond me aan. Sensationele televisieverslaggeving kan massa's mobiliseren, al werkt dat bij supporters anders omdat de meesten in hun pensionnetje of tent geen televisie bij de hand hebben. Je kunt de veldslag tussen politie en supporters ook zien als een sportief evenement naast de voetbalwedstrijd. Eén nul voor de knuppelende politie, maar elders scoren de supporters een tegendoelpunt door een café helemaal te vernielen, één één. Echter dan een Rambofilm en een goede Umfelt voor reclame voor rolluiken en gewapend glas.

( a d v e r t e n t i e s )