NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Bij een politieserie als Blauw Blauw geniet je van de fantastische interraciale verhoudingen in Nederland. Goed, er valt wel eens een onvertogen woord, een zwarte politievrouw wordt wel eens wat sceptisch aangekeken maar als ze zich eenmaal heeft bewezen door geheel zelfstandig een misdaad op te lossen, is dat snel voorbij.

Over het algemeen valt de open, tolerante en multiculturele houding op van de Amsterdamse agenten die bij Blauw Blauw voor een goed deel van buitenlandse afkomst zijn. Op deze dynamische dramaserie kunnen onze hermandads trots zijn. Ik zag zelfs een noodbevalling van een gesluierde Somalische vrouw op het Amsterdamse politiebureau, uitgevoerd door een kundige agent. Wat een emotionele betrokkenheid van dit door een verstandige vrouw geleide politieteam dat zich met elke polikliniek of Riagg kan meten. In het buitenland komt racisme nog veel voor maar bij ons is het virus definitief verslagen.

Helaas liet Zembla gisteren de harde werkelijkheid zien en daardoor ben ik anders gaan denken over de serie Blauw Blauw met haar vlotte scènes en goede acteurs. In het echt houden de meeste allochtonen het niet vol bij de politie, onder andere door de racistische sfeer. In de grote steden is de balans zelfs negatief, vorig jaar 55 allochtonen erbij, 76 vertrokken. De enkele vertrokken allochtonen die voor de camera wilden komen - de meesten onthullen niet graag zoiets beschamends - vertelden vreselijke verhalen over wat ze hadden meegemaakt. Een zwarte agent die in zijn vrije tijd door zijn eigen collega's werd aangehouden, met de handen op de auto werd gezet en werd gefouilleerd omdat hij zogenaamd voor een gezochte Turk werd aangezien. Nadat ze zijn legitimatie hadden gezien, moesten ze lachen en zeiden "nu heb jij dat ook eens meegemaakt". Een Turkse agente weigerde koffie in te schenken voor haar collega's en werd met beide handen aan het aanrecht geboeid zodat ze "haar plek wist". Ze moest surveilleren met een collega die tijdens de rit alleen maar op "buitenlanders" hakte. Het liep op ruzies uit. Zij meldde het bij de leiding maar er werd niets tegen gedaan. De zwarte sociologe Roline Hart stapte uit wanhoop van de Amsterdamse politie over naar de Politiebond en ze kreeg het bijna te kwaad toen ze over de doorstane vernederingen praatte. In opdracht van de leiding bracht ze een rapport uit over het massale vertrek van allochtonen uit de Amsterdamse politie (vorig jaar 21 erbij, 31 vertrokken). Wel 65 procent klaagde over de vijandige cultuur en "openlijke discriminatie". Voorlichter Klaas Wilting zul je er niet over horen want de leiding vond het een "onevenwichtig rapport dat om die reden niet verder wordt verspreid". Toelating van hoofddoekjes in het uniform is dan symboolwetgeving die de illusie van tolerantie versterkt. Nederland kent een taboe op racisme maar het is een taboe op bespreking en erkenning. Een hoorzitting over een asielzoekerscentrum in de buurt wordt begeleid door rechercheurs en televisiecamera's, die alle woorden zorgvuldig afwegen op strafbaarheid. We mogen als burgers niets merken. Onder het mom van voorlichting en positieve gedragsbeïnvloeding krijgen we op de televisie alleen paradijselijke situaties te zien, al of niet gesubsidieerd door een ministerie. De politie voert voorbeeldige campagnes om gelukkig lachende allochtonen toe te laten. Dus wie zeurt nog over racisme, denk je.

Bij Brooklyn South, elke maandagavond, gaat het harder toe dan in Blauw Blauw. Maar ja, New York. Ik zag daar in de Bronx wel eens heuse corruptie en de inspectie probeerde te voorkomen dat een politieman werd vervolgd voor het doodslaan van een homoseksuele verdachte. Dat leverde onaangename, keiharde conflicten op binnen het fictieve politiebureau. Bij ons doen die zich nooit en te nimmer voor en vandaar dat onze lieve kijkers daar ook niet mee hoeven te worden geconfronteerd.