NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARISKA GRAVELAND
Het woord 'Hitchcock-citaat' is al zo ingeburgerd in het filmjargon, dat het eigenlijk een plaatsje in de Van Dale verdient. De hoeveelheid hommages en jatwerk is niet meer te tellen.

Brian De Palma spant natuurlijk de kroon, in Sisters, Dressed to Kill en Obsession, gevolgd door Curtis Hansons The Bedroom Window (Rear Window), Danny DeVito's Throw Momma from the Train (Strangers on a Train), Chris Markers La Jetee en Sans Soleil (Vertigo) en Mel Brooks High Anxiety (zo'n beetje alle Hitchcocks). Vaak is het niet duidelijk wat de regisseur met het citaat wil bereiken, zoals bij A Kiss Before Dying, dat vanavond op tv is te zien. Als de Hitchcock-scène voorbij komt - Vertigo op de achtergrond op televisie, vrouw zit daarna in een restaurant met pas blondgeverfd haar - denk je alleen maar 'hé, daar wordt Vertigo geciteerd'. Het zal vast wel weer een ode zijn. Regisseur James Dearden had Hitchcock meer plezier gedaan als hij ook naar de spanningsopbouw van diens films had gekeken. Het op de thriller van Ira Levin gebaseerde A Kiss Before Dying (1991) geeft alle clues al binnen vijftien minuten weg: moordenaar, strategie en motief, wat op zich nog geen probleem hoeft te zijn, maar een beetje thriller moet daar toch wat tegenover stellen. De vraag is nu 'Wanneer komt de vrouw erachter dat haar man een psychopaat is?', wat te mager blijkt te zijn om de thriller anderhalf uur lang voort te stuwen.

Mooi is wel hoe moordenaar Matt Dillon af en toe uit zijn rol van ideale schoonzoon valt en zijn tandpastaglimlach verruilt voor een giftige blik of een snauw die vele frustraties verraadt. Op deze momenten krijgt de film ineens de macabere draai die elke thriller nodig heeft. Onzekerheid is de brandstof voor elke spanning, en aangezien de witte vlekken al te snel worden ingevuld, is A Kiss Before Dying misschien helemaal geen thriller. De film wordt aanzienlijk beter als je hem bekijkt als een romantische tragedie over een door het leven getekende vrouw die dacht eindelijk een droomvent aan de haak te hebben geslagen, maar met een uitgemergelde versie eindigt. De ontknoping is hierdoor geen opluchting, maar een treurig einde van een illusie.

A Kiss Before Dying (James Dearden, VS, 1991), Veronica, 23.55- 1.26u.