NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Iedere branche haar gevaren. Bij een administrateur dreigt RSI, een beroepschauffeur kan botsen, en in de hasjhandel kun je worden doodgeschoten. Dat gebeurt vaak. Justitie wil er niet moeilijk over doen, want druk met majesteitsschennis, en heeft dat beroepsrisico geaccepteerd.

Zelden worden de daders vervolgd. Die tolerantie maakt deel uit van het fantastische Nederlandse zakenklimaat dat The Economist Intelligence Unit roemt. Gisteren was voormalig hasjhandelaar Thea Moear op bezoek bij Nova voor de promotie van een nieuw boek over het beroep waar ze toevallig in terecht kwam. Zij beheerde als compagnon de kas voor de moorddadige organisatie van Klaas Bruinsma. Ze was uit haar woonplaats in Zuid-Amerika helemaal naar Amsterdam gekomen, tenminste ik zag haar voor een Amsterdams pand naar oranje bloemen kijken. Niet aangehouden bij Schiphol dus. Niemand die haar wilde verhoren of zoiets. Misschien had ze een vrijgeleide. Bij mijn weten heeft zij dan ook nooit de koningin beledigd.

Moord moest, vond Moear. Waarom dan? Ze dacht even na en vervolgde: "Stelen. Dat is een heel goeie reden natuurlijk. Als iemand van je steelt en het wordt bekend en je zou er niets aan doen, dan krijg je iedereen op je dak, dan gaat iedereen je bestelen en dan kun je beter ophouden." "Heeft u er ooit morele bezwaren tegen gehad?", was de vraag.

Moear: "Nee, in dit geval moet ik heel eerlijk de waarheid zeggen. Er was altijd een reden voor."

"Maar het is wel moord."

Moear: "Nou ja, maar wat zou je persoonlijk doen als je je de situatie voorstelt. Als je bestolen wordt. Het gaat om een hoop geld."

Tja, dat is waar, ik liep over van empathie met deze vrouw, mooi voor haar leeftijd. Moord is ons laatste taboe. Als het om een hoop geld gaat, moet je wel. Ook Justitie heeft begrip voor de situatie. De drugshandel levert veel banen op en is een van de unique selling points van ons distributieland. Jammer dat haar kennis naar het buitenland verdwijnt. Moear zou jongeren moeten trainen voor dit uitdagende vak. Die andere Klaas, woordvoerder van de Amsterdamse politie, verzekerde in Nova dat ze op het bureau het boek over Moear zouden lezen.

Moear zou zelf geen opdracht hebben gegeven maar ze wist ervan. Als compagnon van het syndicaat was ze dus slechts "politiek verantwoordelijk" voor de moorden, zou Desi Bouterse zeggen. Ik zag het Bouterse doen in een interessante aflevering van Antenne, dat zijn verkiezingscampagne door het Surinaamse platteland volgde. Hij wekte een vermoeide, kwetsbare indruk, is wat pafferig geworden. Ik zag hem zwaar hijgen toen hij in een wankele korjaal was gestapt. Van een overwinning is hij allerminst verzekerd. Anderen, onder wie ex-president Venetiaan, zeiden dat de december- moorden en de Nederlandse drugszaak hun politieke tol eisten. Zijn antwoorden waren niet zo slagvaardig als een jaar geleden, toen hij AT5 als adviseur van staat te woord stond. Hij keek geschrokken, bijna schuldbewust, bij de scherpe vragen over zijn aandeel in de decembermoorden. "Het leger heeft de mensen die een tegencoup wilden plegen, vermoord", zei hij. Daar was hij slechts "politiek verantwoordelijk" voor, zoals wanneer een ambtenaar een Kamervraag verkeerd beantwoordt. "Maar er waren soldaten bij die zeiden dat u het wel gedaan heeft", wierp de interviewer tegen. Bouterse deed moeite om cynisch te lachen: "Anonieme getuigen zeker."

Bouterse wil ooit rekenschap afleggen maar niet nu. "Mocht ik president worden, als het zover komt, dan versieren we het wel", zei hij. Als er geen argumenten overblijven, is er altijd nog intimidatie: "Weet u hoeveel Nederlanders er in Suriname wonen? Zesduizend. Dus men gaat geen grappen met Bouterse uithalen. Echt niet." En zo kunnen we in Nederland nog veel kennis opdoen bij distributieland Suriname. Geef hem een vrijgeleide.