NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Het zou interessant zijn om uit te rekenen hoeveel vaker de bijzondere, gesponsorde hoogleraar op de televisie komt dan de bezetter van een gewone, door Onderwijs gefinancierde leerstoel. Het voordeel van een gesponsorde prof is dat je als programmamaker precies weet wat die gaat zeggen.

Geen genuanceerde verrassingen, het ligt altijd zo'n beetje in het verlengde van wat de sponsor wil maar dan met de titel prof ervoor. De uitvaartindustrie heeft haar belangen in beeld gekregen met een Hoogleraar Verliesverwerking. Toen die man werd aangesteld, was zijn plechtige gezicht in elke actualiteitenrubriek te vinden. Er komen nogal wat rouwende slachtoffers op de televisie en het is mooi als daar een wetenschapper naast kan worden gezet. "Hoogleraar Verliesverwerking" klinkt beter dan "woordvoerder van de door begrafenisondernemers opgerichte Landelijke Stichting Rouwbegeleiding". Zowel de universiteit van Utrecht als de uitvaartindustrie profiteert. Een fantastisch pr- succes.

De hulpverlening werkt al heel lang met prof. Dr. H. Baartman. Zijn leerstoel wordt gesponsord door de Stichting ter Voorkoming van Kindermishandeling. Kindermisbruik komt veel voor maar Baartman doet luchtigjes over het bewijs. Jurist is hij niet. Eind jaren tachtig werd hij nationaal bekend met zijn verdediging van de poppenmethode. Als kinderen spelenderwijs een loshangend staakje aan de ene pop in het gaatje van een ander steken, moet er wat zijn gebeurd. En er werd wat afbewezen in de jaren tachtig, een heel Rotterdams kleuterdagverblijf werd leeggehaald en gans jong Oude Pekela zou zijn misbruikt door een clown.

Inmiddels is de ongesponsorde wetenschap er achter dat de verklaring van een klein kind niet zo veel waard is als die van een volwassene. Kleuters zijn ontvankelijk voor suggestie en voelen aan wat volwassenen willen horen. Volwassenen blijkt het geheugen parten te spelen bij herinneringen aan hun geschonden kindertijd. Er werden gevallen bekend waar de hulpverlening de fantasie van de volwassene een handje heeft geholpen bij verondersteld kindermisbruik in het verleden. Ouders werden van de meest onwaarschijnlijke daden beschuldigd, kooien, sekskelders, het slachten van baby's.

Deze week zag ik Baartman gloriëren in Netwerk en B&W bij de behandeling van een nieuw delict: geestelijke mishandeling door de vader. Justitie heeft dat delict geheel buiten de wet om ingevoerd. De rechter of aanklager die zo'n zaak aanpakt, komt nog eens op televisie, ook al wordt er niets bewezen. Het is veel interessanter dan zware mishandeling met letsel op straat, dat een lagere prioriteit heeft, ook al zijn de gevolgen duidelijker aanwijsbaar. Deze week presenteerde Netwerk een vader was aangeklaagd wegens permanent vitten op zijn dochter. Hij werd met verduisterd gezicht en vervormde stem getoond. "Je moet er voor zorgen dat het kind luistert en dat je zelf niet afgaat in de huiskamer", zei hij, een nare uitspraak.

De dochter, inmiddels volwassen en samenwonend met een vaste vriendin, was er slecht aan toe: "Lichamelijk en geestelijk een wrak, ze weegt nog geen 40 kilo,problemen met de maag, darmen, spierpijn, heeft last van haar botten, kan moeilijk bewegen, constante hoofdpijn maar ook hyperventilatie, persoonlijkheidsstoornissen, paniekaanvallen, pleinvrees, teveel om op te noemen", zei de commentaarstem. Vaststellen van de oorzaak lijkt me een hogere vorm van piskijken. Gisteren, bij B&W, verbaasde een psychiater zich erover dat ze geen hulp gezocht had, want haar geval was goed te behandelen. Ze heeft weliswaar pleinvrees (kan geen therapeut bezoeken) maar geen cameravrees. Baartman vond de psychiater paternalistisch. De patient moet zelf weten of ze naar de rechter stapt. Vaderlijk wangedrag is genoeg, oorzakelijk verband met haar kwaal is niet nodig. In theorie klinkt het goed, maar hoe onderscheid je misdaad van slechte opvoeding? Baartman moet eens aankloppen bij Justitie voor subsidie.